موڪلن جا ڏينھن (ويڪيشن)
چيائين، ”نہ.“
پڇيومانس تہ، ”پوءِ شاپنگ ڇو؟“
چيائين، ”ٻن سالن کان پوءِ ويندم پر تيسين تائين سامان مھانگا ٿي ويندا.“
سلمان جي ان شاپنگ تي ڪيئي ڏينھن تبصرا ھليا. پاڪستان ويندڙ ماڻھو کي ننڍڙي فيئرويل بہ ڏني ويندي ھئي ۽ پاڪستان کان واپسيءَ تي سڀني پاڪستانين لاءِ مٺايون آڻڻ پڻ لازمي ھو. اسان ڪوريا اچڻ يا پاڪستان وڃڻ لاءِ مختلف ايئر لائنز استعمال ڪندا هئاسين جھڙوڪ:
• ايئر چائنا جيڪا وايا بيجنگ ايندي ھئي
Air China Via Beijing
• ٿائي ايئر جيڪا وايا بينڪاڪ ايندي ھئي
Thai Air Via Bangkok
• قطر ايئر جيڪا وايا دوحا ايندي ھئي
Qatar Air Via Doha
• ايميريٽس جيڪا وايا دبئي ايندي ھئي
Emirates Via Dubai
اهو ٻڌائڻ ضروري آهي تہ ايئر چائنا تمام سستي هئي. ايئر چائنا ڪوريا کان صبح 9 وڳي ھلندي ھئي ۽ شام 7 وڳي اسلام آباد ۽ رات 10:00 وڳي ڪراچي پھچندي هئي. ساڳيو جھاز رات 12:00 وڳي ڪوريا لاءِ روانو ٿيندو ھو. جڏهن بہ هوائي جھاز جا ٽائر پاڪستان جي رن وي تي لڳندا هئا تہ هڪ عجيب خوشي محسوس ٿيندي ھئي، جيڪا لفظن ۾ بيان نٿو ڪري سگهان. اهو هڪ قدرتي احساس هو. ائين ئي گهروارن سان ملڻ جو احساس بہ لفظن ۾ بيان نٿو ڪري سگهجي، پر ڪراچي ايئرپورٽ تي لھڻ کان پوءِ ھر ڪا شئي ڄڻ اوندھ اوندھ ۽ مٽي مٽي لڳندي ھئي.
مون کي ويڪيشنز ۾ گاڏي ھلائيندي يا گمھندي ڦرندي پريشاني ٿيندي ھئي. ڇاڪاڻ تہ ڪوريا ۾ پورو سال گاڏي نہ ھلائيندا ھئاسين ۽ ڪوريا ۾ روڊ ڪراس ڪرڻ لاءِ پيڊسٽريل جو استعمال ڪندا ھئاسين.
ويڪيشنز دوران مان پنھنجو گهڻو وقت گهروارن ۽ دوستن سان گذاريندو هيم. مانجهاندي کان وٺي رات جي مانيءَ جي دعوت ۽ پڪنڪ وغيرہ ۾ ڏينھن گذرندا ھئا. ويڪيشنز دوران ريسرچ جي ٽينشن ختم ٿي ويندي ھئي ۽ ايندڙ سال لاءِ تازو ٿي ويندو هيم.