آکاڻي ھڪ ھرڻ جي ”ھڪ ھرڻ کي رڻ ۾ اچي اڃ ورايو. جنھن رخ ۾ نظر ٿي ڪيائين ته کيس رڃ ئي رڃ ڏسڻ ۾ ٿي آئي. رڃ کي ساڀيا ڄاڻي ڏيکاءُ واري ڏس ۾ ڊوڙندو رھيو. ويجھو وڃڻ تي ڏٺائين ته ڪاريءَ وارا ڪک. وري ٻئي رخ ۾ نگاھ ڪيائين ته ساڳيو لقاءُ اکين اکين آڏو ھيو. پاڻيءَ ڇوليون ٿي ھنيون. وري نئين سر کڙين تي زور ڏنائين. اھڙي حال سارو وقت ڊوڙندي سندس جسم نستو ۽ نٻل ٿي پيو. پياس کان زبان ٻاھر نڪري آيس. ٽنگون ساڻيون ٿي اڳتي ھلڻ کان پڙ ڪڍي بيٺيون. شام ٽاڻي ٿڪو ماندو ۽ مرڻينگ حال ۾، آخر اچي اھڙي ھنڌ پھتو جا واقعي ئي ڍنڍ ھئي. ڪنڌيءَ تي ڪرندي ھڪوار پاڻيءَ کي ڏٺائين. ڄاتائين ته اھو به ساڳيو دوکو ھيو جنھن کيس سوير کان ستايو ھو. آخرين سيسراٽي ڀريندي سندس جسم ڪپر کان کسڪي وڃي ھيٺ پاڻي ۾ ڪريو . . . . “ (رابندر اناٿ ٽئگور)