هتي آزار ئي آزار آهن يار ڇا لکجن،
پَني ۽ پين تي اکڙيون وهائن نار ڇا لکجن.
غزل غمناڪ ٿي لکيم، ڏسي ويران وستيءَ کي،
ٻڌن ٿا سي نه هي ٻڪرار ۽ ريڍار ڇا لکجن.
ٻُڌين ٿو ڇو نه اي سائين، ڏيارين ڇو نه آزادي،
سڄو گهر ٻار قيدي آ ٻيا آزار ڇا لکجن.
زبان تي مُهرِ خاموشي، وري ڇاپن مٿان ڇاپا،
وڏا ڏوهي ڇڏي هتڙي ننڍا ڏوهدار ڇا لکجن.
اديبن شاعرن جڏهن حقيقت جي عڪاسي ڪئي،
تڏهن هٿڙن ۾ هٿ ڪڙيون وڌيون سرڪار ڇا لکجن.
چون ٿا عام جي اڳيان لکڻ تي ناهه پابندي،
مگر ڪاغذ لکي ڪن ٿا، اُنهن تي وار ڇا لکجن.
چيو هڪڙن حريفن هت اکر ڳولي ڳُجها لکجو،
چيم: دل تي اکر اهڙا ٿين ٿا بار ڇا لکجن.
سياري ۾ گهڻي سردي اونهاري ۾ گهڻي گرمي،
غريبن جا هتي هردم مرن ٿا ٻار ڇا لکجن.
وڏي ڀوتار کي هاري، نڪي مزدور هي گهرجن،
گهرائن ڌاريا هتڙي ٻيا مردار ڇا لکجن.
اسيرن جون ٻُڌي آهون اگر شاعر نه ورجائي،
وڏو غدار سو آهي ننڍا غدار ڇا لکجن.
هتي اوڙي پاڙي وارن گهڻن ملڪن جا ڀاڳوڙا،
وڙهن ڌرتيءَ ڌڻي سان ته به ٿين حقدار ڇا لکجن.
سڄو ساڻيهه سورن سان ڀريل آهي اڙي ”ارڏا“
هتي پنهنجن پراون جا لکي پرڪار ڇا لکجن.
***