مايوس موتي گلاب چهرا،
ڏسندي دل ۾ ٿيا گهاوَ گهرا.
دنيا ۾ جيئري قبر ۾ گهارڻ
هزار پردا هزار پهرا.
ڪڇڻ پڇڻ جي ڪا جاءِ ناهي،
جلاد بڻيا گنگا ۽ بهرا.
ڇلانگ ڏيئي ٿڪن ٿيون هرڻيون،
ملي نه پاڻي کٽي نه صحرا.
ڪڏهن ذهن ٿو بڻائي باغي
ڪڏهن نصيحت نه ٿيو اُٻهرا.
اٿو اي ”ارڏا“ ڪا جنگ جوٽيون،
ماري مڃايون ڪي نانگ نهرا.
***