وائي
سنڌوءَ ڪپ تي هاڻ هلي آ، آءٌ سڄڻ ٿي ساريان مان،
هر هر واٽ نهاريان مان.
واهه وهن ٿا سنگ ٺهن ٿا،
تو لاءِ ٻيڙيون تاريان مان.
شهر نظارو ڏاڍو پيارو،
بلب بتيون هي ٻاريان مان.
گل ڦل ساريون باغ بهارون
ويهي گڏ گذاريان مان
توبن سنڌو سڃ لڳي ٿي،
ڪهڙا حال ٻڌاريان مان.
جيڪر پياس اٿيئي ”ارڏا“
مرڪي سرڪ پيئاريان مان.
***