ٺاروشاه جو سپوت بابوُ اسلم فوجي خانزاده
هڪ سماجي ڪارڪن جي زميداري آهي ته هو قومي يڪجهتي لاءِ پنهنجو ڪردار ادا ڪري، ان سلسلي ۾ لساني، علائقائي مصييبتن خلاف جهاد ڪري، ملڪ دشمن عناصرن جو پيدا ڪيل غلط فهميون دور ڪري. جيئن ملڪ جي جاگرافيائي ۽ نظرياتي سرحدن جو ڀرپور نموني دفاع ڪري سگهجي. اهڙي ئي جذبي سان سرشار ٺاروشاه جو سپوت بابوُ اسلم فوجي خانزاده پنهنجي جوانيءَ جو ڳچ حصو وطن جي پروانن جيان فوج کي ڏنو،عسڪري ضرورتن مطابق پنهنجو پاڻ کي جوٽي رکيو. هو جڏهن رٽائرمنٽ وٺي ڳوٺ آيو تڏهن شهر ۾ چورن جو راڄ عروج تي هو، جنهن سبب بابوُ اسلم پنهنجي راتين جي ننڊ کي الوداع ڪندي هٿن ۾ بندوق سنڀالي بازار جي رکوالي شروع ڪري ڏني.
سندس جي اندر ۾ پنهنجي شهر لاءِ اهوئي جذبو هو جيڪو سرحدن جي حفاظت لاءِ هو. آخر ننڊ قربان ڪرڻ ڪرڻ جي نتيجي ۾ شهرين جي جان ۽ مال محفوظ ٿيا. کيس شهر ۾ بابوُ صاحب جو لقب ملڻ شروع ٿيو.
بابوُ اسلم جنهن جو تعلق خانزاده برادري سان آهي پر هر ذات برادري ۾ سندس فلاحي ڪمن جو ذڪر مثالي آهي. انسانيت سان خدمت جي جذبي ۾ هن رٽائرمنٽ کانپوءِ پونجي به هٿ جي مير جيان لٽائي ڇڏي ۽ غريبن جي ذاتي مسئلن جي حل لاء کي زندگيءَ جي اولين ترجيح رکيو آهي.
هن جي طبيعت انتهائي ملڻسار ۽ سادي آهي، نماز جو پابند ۽ وقت جو قدردان انسان آهي. زندگيءَ جو ڳپل حصو دوستن ۽ غريبن جي فلاح و بهبود جي جهدوجهد ۾ ۾ گذارڻ انهيءَ ڳالهه جو دليل ۽ گواهه آهي ته هو هڪ سماجي ڪارڪن هئڻ سان گڏ هڪ شفيق رفيق انسان به آهي.
هن هميشه شهرين جي بي شمار مسئلن_ نادرا، انتظاميه، پوليس ۽ ٻين امدادي ڪمن ۾ جن ۾ بيواه عورتن جي مدد، بينظير انڪم سپورٽ کان بيت المال ۽ ذڪوات جو حصول تائين بنا امتياز ۽ لالچ، جي حل لاءِ اهم ڪردار ادا ڪيو آهي. جنهن سبب غريب طبقو هن کي پنهنجي سماجي رهنما سمجهي ٿو.
ضلع انتظاميه ۽ سياسي اڳواڻ سندس ڪاوشن جو قدر ڪندڙ آهن. بابوُ اسلم فوجي جي خدمتن کي ڏسي علامه اقبال جو هي شعر ياد اچي ٿو.
نه تو زمين ڪي لئي، نه آسمان ڪي لئي،
جهان هئي تيري لئي، نه تو جهان ڪي لئي.
ميجر ڊاڪٽر امداد سهتو/ٺاروشاه