ٿي پئي هم سفر اڪيلائي،
تو سوا هر پهر اڪيلائي.
ياد تنهنجيءَ ۾ مون ڪٽي تڙپي،
رات ساري سحر اڪيلائي.
هوش پنهنجا پرين ويا الجهي،
پوءِ به آ باخبر اڪيلائي.
هڪڙي عنوان لئه ٿا واجهايون،
پاڻ، خالي شهر، اڪيلائي.
تيز ڪيڏي هوا ۽ پڻ ڇڻ ڀي،
هر طرف آ نظر اڪيلائي.
ساٿ پنهنجو ويا ڇڏي ساٿي،
ڪيڏو آهي سفر اڪيلائي.
عشق ”سڪندر“ ڪيو جڏهن کان مون
زندگي ٿي زهر اڪيلائي.
**