ترس ٿورو پرين حوصلو اچڻ ڏي،
عشق جي باهه کي ٿورڙو مچڻ ڏي.
تيز تلوار جان تند آهي تکي،
سڪ وڍي ٿي تنهنجي ڀل اڃا ته وڍڻ ڏي.
دير ٿيندي ڪهڙي ڳالهه توسان ڪندي،
حال دل جو پرين پاڻ سان ته ڪرڻ ڏي.
سوچ ڦاٿل آهي ترس ٿورو اڃا،
مان ته سج ٿو ڏسان بس اڃا ته لهڻ ڏي.
سونهن سينگار تي جان پنهنجي ڪيان،
وقت اهڙو اچي بس فدا ته ٿيڻ ڏي.
نينهن نروار ڀي يار پنهنجو ٿئي،
لوڪ کي ڀل پوي هي خبر ته پوڻ ڏي.
شام ٿيندي اڃا رات آهي پري،
ويل رهه ڪا گهڙي وقت کي ته وڃڻ ڏي.
عشق دهليز تي”سڪندر“ سان ملي،
تو جي مرڪي ڏٺو دل چيو ته مرڻ ڏي.
**