تنهنجي وارن ۾ جاڳي ٿي بادِ صبا،
تون اکيون ائين نه کڻ ٿا وڌن مسئلا.
سهڻي صورت تنهنجي يار آهي چٽي،
چنڊ شرمائي ٿو، جي ڏسي ٿو ادا.
هر نظر ٿي کٽي يار تو تي وري،
حسن جو ٿو لڳين بادشاهه او مٺا.
مست آهي ڪيڏي يار موسم ڀلي
تنهنجي خوشبو کڻي ڄڻ اچي ٿي فضا.
هوش ٿي ويا خطا، ڪو نه پنهنجا ٿيا،
منهنجا صدين کان ها حوصلا ڄڻ خطا.
منهنجا سڏڙن جو تي اثر ڇا ٿيو،
پرڪشش ٿي پئي ”هاڙهي“ جي هر صدا
**