چوسٽا
رات هوءَ ياد هئي سحر تائين
نيڻ جاڳيا صبح جي پهر تائين
ديد مون سان ملائي وئي جيئن هوءَ
پوئتي ڏسندو رهيس مان گهر تائين.
ڪجهه تقدير جون سٽون اڌوريون آهن
تڏهن پيار ۾ پرين مجبوريون آهن،
ڇا فلڪ تي وڃي تنهنجو پيار ڏسجي
ڪيئن چوان هي ڏکيون دوريون آهن.
هوءَ گهوري جو مرڪي آ
هت زندگي ڀي ڇرڪي آ
هي ڇا اچانڪ ٿي ويو
عشق جي ڄڻ باهه ڀڙڪي آ.
جدائي جا ڳوڙها ڏکيا يار آهن
تنهنجا هي وڇوڙا ڏکيا يار آهن
ڳڻي ڪيترا ڳڻيان زندگي جا
هي ڪلفت جا ڏينهنڙا ڏکيا يار آهن.
**