ڪھڙو وائڙو واٽھڙو پڙهندو
”او گينڪي ديسڪا؟“ مون جيتوڻيڪ آواز ڦيرائي کيس جپانيءَ ۾ کيڪاريو پر هن منھنجو آواز سڃاڻي ڏاڍي آرام سان وراڻيو:
”جوبو ديس. اريگاتو. پر شاباس هجئي هيترن ڏينھن بعد اڄ ٿو فون ڪرين. ڊوڪو ني شندي اماساڪا (تون رهيو ڪٿي پيو آهين؟).“
”ادا تنھنجي ئي ٽوڪيو ۾. (ٽوڪيوني) پر منھنجي جپان ۾ هجڻ جي توکي خبر هئي ڇا_؟“ مون پڇيومانس.
”ها ان ڏينھن ئي پئجي وئي، پر يقين نٿي آيو ته باءِ ايئر ڇو آئين. جپان جي مختلف بندرگاهن ۾ جيڪي به پاڪستاني جھاز بيٺا آهن، سڀني تان پڇا ڪرايم. پر تنھنجو ڪو اتو پتو ئي نه مليو.“
”هاڻ سمجهيم، توکي مٺائي واري همراهه ته نه ٻڌايو؟“
”ها_ بلڪل.“ ظفر شيخ وراڻيو.
”ڀلا دانھن ته ڪانه ڏنائين ته مون سندس مٺائي نه کڻائي.“
ظفر کلي چيو ”ها يار! مزي جي ڳالهه گهرائي به مون هئي. پر تو واري ڳالهه پنھنجي جاءِ تي صحيح آهي.“
کيس مون پنھنجي موٽي اچڻ جو ٻڌايو ۽ هن ملڻ لاءِ پروگرام ٺاهڻ لاءِ چيو.
”جهاز جي ڪمن مان خبر ناهي ته ڪڏهن واندڪائي ملي. جيئن ئي وقت نڪتو ته تو وٽ هليو ايندس.“ مون ٻڌايومانس.
”منھنجي نئين گهر جو رستو تمام سولو آهي. هگاشي گنزا کان زمين دوز گاڏي وٺجانءِ، ۽ ٻن اسٽيشنن بعد ’سينگا ڪوجي‘ اسٽيشن تي لھي پئجانءِ. ٻاهر نڪري ساڄي پاسي ٿورو هلندي ته سينگا ڪوجي درگاهه نظر ايندءِ. پوءِ ان جي کاٻي پاسي لڙندين ته حيدرآباد جي ريشمي گليءَ نموني جي سوڙهي ۽ چڙهائيءَ واري گهٽي نظر ايندئي، جنھن جي پھرين ڇڏي ٻي گهٽيءَ ۾ مُڙي پئجانءِ ته اڳتي هلي وڏن ڳاڙهن اکرن ۾ اسان جي گهر جو نالو مئسندا مئنشن ڏسڻ ۾ ايندئي. اهو فرينچ نالو آهي. پر ڪاٽا ڪانا (جپانيءَ) ۾ لکيل آهي جيڪا تون سولائيءَ سان پڙهي ويندين.“
نيٺ هڪ ڏينھن جڏهن واندڪائي ملي ته تيار ٿي نڪتس. سينگا ڪوجي درگاهه تائين ته پھچي ويس، پر پوءِ ريشمي گليءَ ۾ ’واٽون ويهه ٿيون ڪھه ڄاڻان ڪيھي ويا‘ واو حساب ٿي پيو. هيڏانھن هوڏانھن بورڊ ته گهڻئي جاچيم (ٽوڪيو جو شھر ۽ بورڊ نه هجن)، پر ظفر جي گهر جو نالو جپاني ڪاٽا ڪانا لکڻيءَ ۾ نظر نه آيو. او، ستين ستين ماڙ جي مٿان لڳل بورڊ به آهستي آهستي پڙهي ويس. نيٺ ظفر کي فون ڪيم ته ميل جي گهيري ۾ سڀ گهٽيون گهمي ويو آهيان تنھنجو گهر ۽ سندس نالي جو بورڊ نظر نٿو اچي. فلاڻي هوٽل وٽ بيٺو آهيان اچي وٺي وڃ ۽ هاڻ ته مينھن به وڏڦڙو شروع ٿي ويو آهي.
ٿوري دير بعد ڀرواري گهٽيءَ مان سليٽي سٿڻ قميص ۾ ظفر مينھن ۾ پسندو اچي نڪتو. ٿورو هيڏانھن هوڏانھن ڦيرائي، گهر جي ويجهو پھچي چيائين هي ڏس هي لکيو ته پيو آهي بورڊ تي گهر جو نالو.
”ڪٿي_؟“ مون ڌوپ ڇٽي پاسي ڪري اوچين عمارتن جي کڏ تي لڳل بورڊن ڏي مٿي نھار ڪندي چيو.
”مٿي نه پر اجهو هي_ .“ هن هڪ عمارت اڳيان ننڍڙي ڇٻر جي ٽڪر تي پٽ تي لڳل هڪ ٻارن جي سليٽ جيڏي ڪاري بورڊ ڏي اشارو ڪيو، جنھن تي ماڪوڙين جي فرئڪچرڊ ٽنگن جھڙي جپاني لکڻيءَ ۾ ’مئسنڊا ڊوري‘ لکيو پيو هو. جي ظفر نه ٻڌائي ته آئون ان لکڻيءَ کي ڪاٽا ڪانا بدران ڪانجي سمجهي پڙهڻ جي ڪوشش به نه ڪريان ها. ان کان علاوه ڀر ۾ نه نيان بتي نه بلب لڳل هو، جنھن جي روشني ۾ پڙهڻ جي کڻي ڪوشش ڪجي ها. هاڻ اهڙي اونداهيءَ ۾ اهڙي لکيل جپاني يا طارق اشرف جي ڦڏي سڏي سنڌي هئنڊ رائٽنگ، ڪھڙو وائڙو واٽھڙو پڙهي سگهندو_؟