بورچيءَ مون سان چرچو ڪيو
هڪ دفعي وڏي مرمت لاءِ يوڪوهاما جي متسوبشي شپ يارڊ ۾ ڪمپنيءَ جي هڪ پراڻي جھاز کي مرمت لاءِ اچي بيھاريوسين. پھرين ڏينھن ئي اتي جي انچارج جپانيءَ ٻڌايو ته هن کي اسان جي ملڪ جا کاڌا پسند آهن ۽ ڪڏهن ڪڏهن انڊين هوٽلن تي وڃي کائيندو آهي.
مون کيس منجهند جي ماني جھاز تي گڏ کائڻ لاءِ چيو، پر هن ٻڌايو ته هو گهر کڻي وڃڻ ٿو چاهي _ شايد زال ۽ ٻارن سان گڏ کائڻ لاءِ. لنچ بعد آئون اڃا سوچي رهيو هوس ته کيس ٻوڙ ڇا ۾ وجهي ڏجي جو گاڏيءَ يا بس جي لوڏن ۾ هارجي نه. اتي هي همراهه پاڻ سان ميجي کير جو خالي دٻو کڻي آيو. گهڻو ئي سمجهايومانس ته ان کان ته ڪنھن پتيلي يا پلاسٽڪ جي ٿيلهيءَ ۾ کڻي وڃ. پر هي جوان دٻي ۾ رس ۽ ٻوٽيون وجهي ڍڪ ڏئي ان مٿان ٽيپ هڻي روانو ٿيو. ٻئي ڏينھن صبح جو خالي دٻي ۽ تعريف سان اچي نڪتو. دٻو گئلي (جھاز جي بورچيخاني) ۾ موڪلي ڏنم. ۽ پوءِ اسان جو پاڪستاني چيف ڪڪ روز ان ۾ ٻوڙ وجهي رکندو هو ۽ موڪل مھل جپاني انچارج کڻي ويندو هو. هڪ ڏينھن جھاز تي پايا ۽ منڍي پڪي. بورچيءَ فون ڪري پڇيو ته ڇا جپانيءَ لاءِ اهو رکان يا نه. مون ها ڪئيمانس ۽ روز مره وانگر جپاني پاين جو ٻوڙ به کڻي ويو. ٻئي ڏينھن صبح جو انجن روم ۾ جپاني همراهه مليو. ٻيا به بيٺا هئا سو ڀر ۾ بيھي آهستي ڪن ۾ چيائين: ”ڪالهه تنھنجي بورچيءَ مون سان چرچو ڪيو هو.“
”ڪھڙو؟“ وائڙو ٿي پڇيومانس.
”مون کي ٻوڙ بدران هڏا ۽ ٻڪرين جا ڊرٽي پير وجهي ڏنائين.“
کِل مون کي به آئي. هن ويچاري منڍي ۽ پايا نه کاڌا آهن ۽ نه ٻڌو هوندائين ته اهو اسان جو فيوريٽ ڊش آهي. سو واقعي هن ته ان کي هڏا ۽ کُر ئي سمجهيو هوندو. ساڳئي وقت اهو به شڪر ڪيم ته چڱو جو کيس پايا ئي مليا. وڏو چرچو ته تڏهن ٿئي ها جڏهن اوجهريءَ جو ٻوڙ مليس ها. انگلينڊ، آمريڪا وانگيان هتي جپان ۾ به جيڪي انڊين هوٽلون آهن، تن جا اگهه لوڪل کاڌن جي مقابلي ۾ گهڻا آهن پر ان ۾ ڪو شڪ ناهي ته کاڌو سواد ۽ رڌڻ ۾ پنھنجي ملڪ کان وڌيڪ سٺو ٿئي. ان ڪري به جو هتي جپان ۾ سڀ شيون نه فقط مليو وڃن پر سٺي جنس جون ملن ٿيون. مثال طور جپان ۾ رهندڙ انڊين هوٽل جا مالڪ مسالو سري لنڪا مان گهرائين ٿا. چڻا ۽ سڪو ميوو _ڪشمش کان بادامن، پستن، اخروٽن تائين افغانستان، ڪشمير ۽ ايران کان سٺي جنس جو گهرائين، اٽو ۽ چانور پاڪستان کان، بورچي ۽ آچار هندستان کان.
ٽوڪيو جي آسپاس جيڪي انڊين هوٽلون مشھور آهن، سي آهن: شنجوڪو علائقي ۾ ”مھاراجا“ ۽ ”مھاراءِ“ نالي. ”اشوڪا“ نالي هوٽل ٽوڪيو جي گنزا علائقي ۾ به آهي ته روپنگيءَ ۾ به. روپنگيءَ ۾ هڪ ٻي انڊين هوٽل ”تاج“ نالي پڻ آهي. روپنگي علائقي ۾ فارينر گهڻا ٿا رهن. ڪيتريون ئي ايمبسيون پڻ آهن. پاڪستاني ايمبسي پڻ هتي آهي، انهن کان سواءِ ٽوڪيو ۾ ”اجنتا“ ۽ ”نير“ نالي پڻ هوٽلون آهن. نير هوٽل وارا، سندن ٺھيل اندرا ڪَري پائوڊر، نج بناسپتي گيھه ۽ فلمن جا ڪيسٽ پڻ وڪڻن.
تاج هوٽل ڪجهه عرصو اڳ 1975ع ۾ کلي آهي. نموني خاطر سندس مينو مان ڪجهه شين جي قيمت هيٺ ڏيان ٿو. قيمت جپاني سڪي يين ۾ آهي. جپاني هزار يين اڄڪلهه پنجاهه رپين برابر سمجهجن. سؤ يين پنج رپين برابر، جو رپئي ۾ اڄڪلهه ويھه کن يين آهن. ناريل جي کير ۾ رڌل گانگٽن جو ٻوڙ ”پران ملائي ڪَري“ (Curry) هتي جو خاص ڊش آهي ۽ قيمت پنڌرهن سؤ يين (پنجھتر رپيه) في پليٽ آهي. ان کان علاوه: بادشاهي ٿالهي _ چار هزار يين، بيگم ٿالهي _ ساڍا ٽي هزار يين. بادشاهي ٿالهي يا بيگم ٿالهي جي هڪ پليٽ مان ٻه ڄڻا کائي سگهن. بادشاهيءَ ٿالهيءَ ۾ ڏهه مختلف شيون: ٻوڙ، قيمو، سُوپ، پُوري وغيره ٿين. بيگم ٿالهي ويشنو ماڻهن لاءِ ٿئي جنھن ۾ رڳو ڀاڄيون، دال، آچار جھڙيون شيون ٿين.
سڄي ڪڪڙ ڌوري ۾ پسائي، مٽيءَ جي تندور ۾ پڪل جي قيمت اڍائي هزار يين ۽ اڌ ڪڪڙ جا چوڏهه سؤ يين. مڇيءَ جا ڪواب تندور ۾ پڪل پنڌرهن سؤ يين ۽ گانگٽن جا ڪواب سترهن سؤ يين. ڪڪڙ جا ريشمي ڪواب تيرهن سؤ يين. ڪڪڙ هن پاسي هونءَ به سستي آهي. سڀ کان مھانگو ڳائو گوشت آهي. ٻاڪري گوشت جا ٻن قسمن جا ڪواب هر هڪ چوڏهن سؤ يين.
ٻوڙ سان کائڻ لاءِ نان يا پليٽ چانورن جي جا ٽي سؤ يين.