پگهار ڪٽيو وڃي يا وڌيڪ ڊيوٽي ورتي وڃي
اهي ڳالهيون هتي جپان ۾ عام نه آهن، جيڪي اسان وٽ آهن. مثال طور: هتي ڪو به جپاني پنھنجي مھمان کي آفيس ۾ گهرائي آفيس جو قيمتي وقت ڪچھريءَ ۾ ضايع نٿو ڪري. ڪو آفيس جي ڪم سان ايندو ته به ڪيترن هنڌ اهو سسٽم آهي ته وڏي آفيس جي در وٽ ننڍي ڪمري ۾ بيٺڪ ٺھيل هوندي، جتي صاحب پاڻ وڃي ان مھمان سان ملندو ۽ ڪاغذ پٽن جو اڪلاءُ ڪندو. ڇو جو مين آفيس ۾ مھمان جي هلي اچڻ، ڳالهائڻ ٻولهائڻ ڪري ٻين ڀر وارين ٽيبلن تي ويٺل آفيسرن جي ڪم ۾ رخنو پوي ٿو.
هتي ڪو به پنھنجي آفيس جو فون نمبر دوست يا مٽ مائٽ کي نه ڏيندو. جي اتفاق سان ڪنھن ايمرجنسيءَ ۾ ڪنھن جو پرائيويٽ فون منٽ اڌ لاءِ به اچي ويو ته هو خود به احساس جرم محسوس ڪندو ۽ ساڳي وقت آفيس جا ٻيا ماڻهو به کيس غلط سمجهندا آهن.
هڪ ڏينھن ظفر شيخ جي گهر ڪجهه پاڪستاني ويٺا هئاسين. انهن ۾ هتي جي يونيورسٽيءَ جو اقبال سولنگي، ڪراچيءَ کان ٽوئر لاءِ آيل رسول بخش راهو، گهانگهرو صاحب ۽ ٻيا به ڪيترا هئا ۽ ان عنوان تي جپانين جي ويٺي تعريف ڪئيسين. اسان ۾ ويٺل هڪ پاڪستاني عورت جپانين جو ڏاڍو سٺو مثال ڏنو. هن جو مڙس هتي جپان ۾ پڙهي رهيو آهي ۽ پاڻ ڪنھن ڊپارٽمينٽل اسٽور ۾ پارٽ ٽائيم جاب ڪري ٿي.
هن ٻڌايو ته هڪ ڏينھن سندس ننڍو ٻار چاق ڪونه هو سو ان جي طبيعت پڇڻ لاءِ هن گهر فون ڪرڻ ٿي چاهيو. مئنيجر کان فون جي اجازت گهريائين ته هن صاف انڪار ڪيو ۽ ٻڌائينس ته ”پرائيويٽ فون لاءِ اجازت نه ڏيندس.“
”پر آئون پنھنجي ڪم جي فون لاءِ پنھنجا پئسا فون ۾ وجهنديس.“ هن عورت ٻڌايس.
”بلڪل صحيح آهي.“ مئنيجر وراڻيس. ”پئسا ته ظاهر آهي ته پنھنجي فون جا توکي ئي ڏيڻا پوندا، پر آئون نٿو چاهيان ته تون هينئر ڊيوٽي ٽائيم ۾ فون ڪري اهي ٻه منٽ ضايع ڪرين،جنھن لاءِ اسين توکي پگهار ٿا ڏيون.“
ظفر ٻڌايو ته جپاني هر ننڍڙي ڳالهه تي موڪل نه ڪندا. ڪا تمام گهڻي ايمرجنسي ٿيندي ته پوءِ به ڪوشش ڪندا ته ان ڏينھن اچي پوءِ آخري ڪلاڪ ٻه موڪل ڪن، جنھن لاءِ به درخواست ڏيندا ته اسان کي ٻه ڪلاڪ کن موڪل ڏني وڃي، جن ٻن ڪلاڪن جو پگهار ڪٽيو وڃي يا ڪنھن ٻئي ڏينھن اوترو وقت دير تائين ڊيوٽي ورتي وڃي.