تنهنجي دردن جو اي ديس! دارون ڪري.
ويڄُ اُڏري ويو سو اُڏارون ڪري.
سنڌ تان سِر قربان ٿيندا پيا،
جوان آهن کڙا ڏِسُ! قطارون ڪري.
تون ڪَنن سان به ٻوڙو رهئين بي خبر،
جهُور مرندي مري ويو پُڪارون ڪري.
رُڃ ۾ فڪر جا گُل گُلابي ڏئي،
ديس سارو ويو هُو بهارون ڪري.
هر طرف کان پئي اک بگهڙ جي تَڪي،
سنڌ جون ڪو ته هاڻي سنڀارون ڪري.
وڍ ايڏا جو آهن سِبڻ کان گهڻا،
پو به تکيون گُهمين ٿو ترارون ڪري.