ديس! تنهنجي دلبري جيئي سدا.
نانءُ تنهنجي شاعري جيئي سدا.
جا ڀڄي خوشبو پکيڙي ٿي ڇڏي،
سنڌ جيجل جي مِٽي جيئي سدا.
جا نجاتي راهه تي آ گامزن،
”سائين“ تنهنجي ! رهبري جيئي سدا.
آڏني جنهن ۾ امڙ لولي مٺي،
سا سنڌي ٻولي مِٺي جيئي سدا.
جا ختم اُنداهه سنڌوءَ مان ڪري،
اهڙي چانڊوڪي چٽي جيئي سدا.
جا ورهائي پيار ساري ڏيهه ۾،
دل اُهائي مُحبتي جيئي سدا.
جنهن ڪيو آ ايترو جنمي وڏو،
مائُڙي منهنجي مِٺي جيئي سدا.