وڻ، وڻ واويلا،
مُک ــ پکين ڀيلا،
ڏاڙهي ٿو هي ڏيکڙو.
نِڙي سنڌوءَ جي سُڪل،
بُک ۾ بتيلا،
ڏاڙهي ٿو هي ڏيکڙو.
پنهنجي نيڻن جا سڀئي،
ماتم ٿيا ميلا،
ڏاڙهي ٿو هي ڏيکڙو.
باهه نه ٽمڪي ٿي ڪٿي،
اڱڻ اڪيلا،
ڏاڙهي ٿو هي ڏيکڙو.
ايڏي تنهائي ڪَڙي،
وِهُه لڳن ويلا،
ڏاڙهي ٿو هي ڏيکڙو.
ڪر نه رُسڻ جون تون وري،
ڳالهيون ڳهيلا!
ڏاڙهي ٿو هي ڏيکڙو.