دوها
’سعيد‘! گذارج سانت ۾، جيئن خدا خاموش.
پيشانيءَ تي هٿُ رکي، جيجان! ڪيئن ڏِسان؟
سڄڻَ مسافرَ ٿا وڃن، نيڻن جي اڳيان!
ڪڪرن ۾ ڪيڏيون ڪَڻيون، ڪنهن کي ڪاٿو ڪو نه،
سرتيون! منهنجي سِڪ جو، ڪوئي ماپو ڪو نه.
صبح سويري ڪم تي، پوياڙيءَ جو موٽَ،
عضوو عضوو چُور ۽، هٿ ۾ ٿورا نوٽَ.
هر هر کاٽُ هڻي پَيو، هينئڙي ۾ هي خيالُ،
سرتيون! هِي به هَليو ويو،ساجن بنا سالُ.
ڪورِي! ويهِي ڪَتِ تون، سُٽ کڻي سارو،
جيڪو ٿو اُلجهي پوي، ڦِٽِي ڪَرِ ڦورو.
ڪاڏي سڀ هليا ويا، گهر جا واهيرا،
خالي گهر جي ڇت ۾، آهن آکيرا.
***