نظم
ڪينجهر ۾ ٿيون لهرون چمڪن
۽ پاڻيءَ ۾ چنڊ نچي ٿو
لهر لهر جا چپ چمي ٿو.
ڪينجهر ڪپ تي شاعر گڏجي
پيارا پيارا شعر چون ٿا
”واهه واهه“ ڪن ٿا.
هن جو ننڍڙو گهر آ ۽ کٽ
سامهون هو آڪاش ٽُڪر تي
پِيلو پِيلو چنڊ ٿو چمڪي
جيڪو هن کي ڄڻ ته چوي ٿو؛
”ڪينجهر ڪپ“ تي تنهنجا جيڏا
ڪنوارين ڪنوارين ڪوتائن تي
”واهه واهه“ ڪن ٿا
۽ خوش ٿين ٿا
تون ڇو هتڙي
پنهنجي کٽ تي ليٽيل آهين؟
ڇو نه وئين تون؟
سيني تي هُو هٿ رکي ٿو
هوريا هوريان دل ٿي ڌڙڪي کيسي هيٺان
چنڊ وڃي ٿو ڌنڌلو ٿيندو پاڻيءَ پويان.
***