غزل
نه ويجهڙو ٿي سگهياسين، نه ئي جدا ٿياسين،
نه آدمي ٿي سگهياسين، نه ئي خدا ٿياسين.
جُنون دل کي جلائي، اُڏائي خاڪ وَيو،
پهڻ هُياسي اڳي، هاڻ پر هوا ٿياسين.
اسان کي گُل ڪري هيٺ موڪليو ويو هو،
دنيا لتاڙي وئي، ڏس ته هاڻِ ڇا ٿياسين.
جا دل ۾ پيارَ جي دولت هئي، سڀن کي ڏِني،
ڏُڪارُ ڏيهه سڄو، پاڻ پر سخا ٿياسين.
اسان کي عشق ڏِني هئي عجيب مجذوبِي،
جفا جهانُ هيو، پوءِ ڀي وفا ٿياسين.
سمورو لوڪ سڙيو ”مان“ جي باهه ۾ ’حبدار‘!
ڪڏهن به ڪين انا ۾ اسان فنا ٿياسين.
غزل
حياتي سونهن جي نيڻن ۾ اُجري پيار جهڙي آ،
حياتي روح تي ڪنهن عشق جِي مهڪار جهڙي آ.
حياتي ڄڻ ته صحرا جو ٿڪائيندڙ سفر آهي،
حياتي ڄڻ سمندر جي پرانهين پار جهڙي آ.
حياتي سمجهه-ساگر ۾ ٻُڏل ٻيڙيءَ جيان آهي،
حياتي سوچ ۾ اُلجهي ويل اسرار جهڙي آ.
حياتي سرد سناٽو، حياتي سحر راتين جو،
حياتي ڄڻ ته تنهائيءَ جي ڦهليل ڄار جهڙي آ.
حياتي ڄڻ خدا جي ويجهڙائيءَ جي بصيرت آ،
حياتي ڄڻ ته صوفيءَ جي الڳ سنسار جهڙي آ.
حياتي ڄڻ ته پوپٽ جي اڳيان خوشبوءَ جيان آهي،
حياتي گل مٿان ڄڻ ڀؤنر جي گُونجار جهڙي آ.
حياتي ڄڻ سمئه جو خوبصورت سڄ آهي ڪو،
حياتي وقت جي عالمي قدر ويچار جهڙي آ.
حياتي ڏات، ڏاهپ ۽ نئون ادراڪ آ ’حبدار‘!
حياتي اڻ پڙهئي جي هٿ ۾ اخبار جهڙي آ.
غزل
اوهان جو مرڪندي گُهورڻ، عجب انعام ئي چئبو،
اوهان جو ٽهڪ ڏئي ڊوڙڻ، ڪو ڇُلڪيل جام ئي چئبو.
نه جو جيتي سگهيو ڪنهن سُونهن جي دل عشق پنهنجي سان،
سِڌي معنى ۾ اُن ماڻهوءَ کي ناڪام ئي چئبو.
اگر محبوبُ ماڻهوءَ کان ملي ڪو دردُ چاهت ۾،
حقيقت ۾ انهيءَ تڪليف کي آرام ئي چئبو.
نه باغن ۾ وڃڻ فطرت سان ڪائي دشمني چئبي،
پٽڻ گُل باغ مان فطرت جو قتلِ عام ئي چئبو.
اوهان جنهن کي ڀُلائي، دل تان لاهي هيٺ اڇليندؤ،
نه سو مقبولُ ئي سڏبو، نه سو گمنامُ ئي چئبو.
غزل
حقيقت ۾ وڃائي هُن کي پيو ٿو خوابَ ۾ ڳوليان،
ٻُڏل گهرُ ڄڻ ته مان پنهنجو پيو سيلابَ ۾ ڳوليان.
اسان پنهنجي اکين سان عڪسُ هڪ ٺاهيو هُيو گڏجي،
اڃا تائين اُهو ئي عڪسُ ٿو مهتابَ ۾ ڳوليان.
وِڇوڙو جنگ هو، جنهن ۾ وڃائي دل جي سڀ پُونجي،
پيو هڪ آس جو سِڪو شڪسته يابَ ۾ڳوليان.
اکيون احساسَ جي ساگر اندرِ اُونهيون ويون آهن،
پرينءَ کي ٿو پيو مان گيان جي گردابَ ۾ ڳوليان.
ٻُڏي ٿي زندگي بي انت گهِرائيءَ ۾ ’حبدار‘!
وڃايل خوابُ ٿو مان عشق جي تالابَ ۾ ڳوليان.
غزل
پرينءَ جو پيارُ ماڻي، زندگيءَ جو رازُ ڄاتوسي،
اسان هڪ عشق سان دنيا سڄيءَ جو راز ڄاتوسي.
اسان لفظن سان هُن جي سامهون ويهي ڪئي رياضت،
ملي وِيو مانُ من کي، شاعريءَ جو راز ڄاتوسي.
مٿو ٽيڪي مٽيءَ تي عشق جو اسرارُ ماڻيوسي،
مٽيءَ ۾ ئي سندس موجودگيءَ جو راز ڄاتوسي.
تلاشيوسي جڏهن توکي ته مَنُ سورج جيان چمڪيو،
اوهان جي سونهن سان هر روشنيءَ جو راز ڄاتوسي.
مِلي احساس کي وسعت ۽ اندرُ ٿي وَيو اُونهو،
جڏهن سُورن کي سمجهيوسي، خوشيءَ جو راز ڄاتوسي.
جڏهن کان عشق ٿيو تو سان ته پوءِ الهامَ ٿيندا ويا،
خدا سمجهڻ سان گڏ گڏ آدميءَ جو راز ڄاتوسي.
غزل
اسان جو جِيءُ سيلاني، جُڳن کان پنڌ جاري آ،
اسان پويان، اڳيان جاني، جُڳن کان پنڌ جاري آ.
حُسن جي سلطنت ۾ پاڻ سڪ سان ساڻ هوندا هُون،
اسان جي نينهن نيشاني، جُڳن کان پنڌ جاري آ.
اسان زخمي پکيءَ وانگي ڪِري ٻيهر اُڏامون ٿا،
لڳي آ قُربَ جِي ڪانِي، جُڳن کان پنڌ جاري آ.
سُتل آ سيج تي سنسارُ، پر جوڳي جبل جهاڳن،
اِها هردي ۾ حيراني، جُڳن کان پنڌ جاري آ.
رڳون هر روز تڙپن ٿيون اوهان جي طلب ۾ جاني!
اکين ۾ تانگهه طُوفاني، جُڳن کان پنڌ جاري آ.
جڏهن کان دل پروڙيون هِن فقيري حال جون رمزون،
ملِي وئي آهه سلطاني، جُڳن کان پنڌ جاري آ.
نه منزل جي هئي ڪا ڄاڻ اڳ ۾ پاڻ کي ’حبدار‘!
ڪئي آ عشق آساني، جُڳن کان پنڌ جاري آ.
غزل
نه پُڇ مون کان ته ڪهڙا حال آهن،
اندر ۾ سَوَ خلائون، خال آهن.
رُڳي هڪ رات ۽ هڪ ڏينهن اندر،
هزارين موسمون، سَوَ سال آهن.
جي دعوى ڪن پيا دانشمنديءَ جي،
اُهي ذهني طرح بدحال آهن.
ڪڏهن پڙهندين او بي پرواهه ماڻهو!
اکين ۾ عشق جا احوال آهن.
نه هاڻي پيارَ جا ساڳيا ٽهوڪا،
نه هاڻي سونهن جا سي ڇال آهن.
غزل
مون کي هن جا نيڻ چُمڻ ڏِيو،
خوشبوئن جا خواب ڏِسڻ ڏِيو.
ڀل ته گلابن کي نه ڇُهڻ ڏِيو،
پوپٽ جي پويان ته ڊُڪڻ ڏِيو.
مون کي چنڊُ نه ڏيو ته، نه ڏيو پر،
چانڊوڪيءَ سان گڏ ته گهمڻ ڏِيو.
منهنجي اندر ۾ ڪو آهي،
چُپ ته ڪيو، آواز ٻُڌڻ ڏِيو.
اُڀ تي لٽڪائڻ کان اڳ ۾،
ڌرتيءَ جو پاتارُ ڇُهڻ ڏِيو.
منهنجا هٿ ڪپڻ کان اڳ ۾،
مون کي هڪڙو شعر لکڻ ڏِيو.
ويٺي ويٺي ٿڪجي پيو هان،
ساهَه پٽڻ لئه پنڌُ ڪرڻ ڏِيو.
غزل
جيءَ اندر هُن جهاتي پاتي،
جذبو جذبو ٿيو جذباتي.
ٽيڪي ڪنڌُ اڪيلي وَڻ سان،
پن پن جي پيڙا مون ڄاتي.
هڪڙو عشق، هزارين ماڻهو،
ڪيڏا ڪنڌَ، اڪيلي ڪاتي.
هيرُن ۾ آ هيجُ سمايلُ،
موسم تو جئن آ مڌ ماتي.
تنهنجي درشن لئه ديوانا!
اڄ ڪلهه سونهن رهي ٿِي آتي.
پنهنجن پيرن ئي ته ڪئي هُئي،
واٽهڙوءَ سان ويسهه گهاتي.