نظم
جِت پيار سندو وهنوار هجي.
جت ڪوئي ڀي مايوس نه ٿي،
۽ هر مُک تي مسڪار هجي.
جت گوليءَ جو ڪو کاڄ نه ٿي،
۽ هر ڪنهن دل ۾ پيار هجي.
جت ڪا به خزان واسو نه ڪري،
هر ڪائي مند بهار هجي.
جت ڪاريءَ جي ڪا ڪوڪ نه ٿي،
ڪنهن ڳليءَ نه ڪو تڪرار هجي.
جت بک وگھي ڪوئي نه مري،
۽ خوشحالي چوڌار هجي.
جت گل نه ڪوئي ڪومائي،
جت هر پاسي هٻڪار هجي.
***
نظم
ڪنهن کي آٿت ڏين ٿا، روئارن به ٿا،
لفظ مرهم جي آهن، ته گھائن به ٿا.
هونءَ دردن جو دارون به آهن مگر،
لفظ پيالا زهر جا پيئارن به ٿا.
هو ته سيني ۾ طوفان بڻجي ڪڏهن،
زندگيءَ جي ڏيئي کي اجھائن به ٿا.
ڪنهن جي جذبن جا قاتل به بڻجيو پون،
پوءِ غيرت ۾ ڪنهن کي ڪهائن به ٿا.
هن جي چهري ۽ زلفن جي واکاڻ ۾،
لفظ معنائون پنهنجون وڃائن به ٿا.
***