غزل
وري سُڳنڌ ساهه جي، ڪا مون ڏي آڻ، ڇوڪري!
جڏهن به سونهن ساهميءَ ۾ آ تُري جَهان جي،
رهي آ تنهنجي ئي طرف سدائين ڪاڻ، ڇوڪري!
ڏسڻ سان ئي ته ٿي پوي ٿو ذائقو کٽو مِٺو،
سڄو سرير مالٽو، سڄي کٽاڻِ ڇوڪري.
اڃا به نيڻ راهه ۾ ڏيئن جيان ٻَرن پيا،
اڃا به دل چري جيئي ٿي تنهنجي ڪاڻ، ڇوڪري!
اسان جا گھاءَ تنهنجي هر انياءَ تي به مهڪندا،
ڀلي تون تير، زهر ۾ ڀري اُماڻ، ڇوڪري!
ڪتاب جئن ٿو مان توکي پڙهان سُهاڳ رات ۾،
ڀلا! حجاب ڪئن ڪندينءَ مون سان هاڻ، ڇوڪري!
***
غزل
رهياسين تيز طوفانن جي گھيري ۾،
حياتي پنهنجي گذري آ انڌيري ۾.
سُڃاڻي پيرَ - هاڍُو ڪيئن ٿو ماڻهوءَ کي،
لِڪل آ ڄڻ ته ڪا تصوير پيري ۾.
اوهان جو پيار اُجرو ڪيئن ڀلا ماپي!
اسان جي جھول ڦاٽل ۾ ۽ ميري ۾.
سمايل بس رڳو تنهنجو ئي نالو آ،
اسان جي ساهه ۾، دل ۾ ۽ جيري ۾.
دلين جا معاملا ذاتين جي جھيڙن جان،
رهيو آهي رڳو هر پَل نبيري ۾.
اوهان جي ياد جا ها جھير ’عادل‘ کي،
سندس احساس ۾ ۽ ٻيري ٻيري ۾.
***
غزل
موت سان همسفر هِن اکيون،
يار لئه منتظر هِن اکيون.
خواب تنهنجا سهيڙيان پيو،
عاشقين جو ثمر هِن اکيون.
سار سپنن ۾ سانڍي رکيم،
ڇو ته سپنن جو گهر هِن اکيون.
دل جي موسم جُهڙالي رڳو،
سانوڻيءَ جو ڪڪر هِن اکيون.
تو سوا هر گھڙي، هر پهر،
ڪيترو در بدر هِن اکيون.
لُڙڪَ ’عادل‘ سَميٽي ته ڇا!!
تنهنجي يادن سان تــر هِن اکيون.
***
غزل
جڏهن کان چِٺيون تو کان نظرن وَتيون،
تڏهن کان ٻَرن نيڻ بڻجي بَتيون.
کلين ٿي جڏهن واسِجي ٿي هوا،
ٽِڙن چپّ، بڻجي گلن جون پَـتيون.
اڃا طاق نيڻن جا آهن کُليل،
اڃا آس جون روز اُڀرن ڪَتيون.
اسان پيرَ پٿرن کي ارپي ڇڏيا،
هوائون گُهلن پو ٿــڌيون يا تَـتيون.
وِڌي اُڀّ ڦاٽل چُني رات جي،
ستارا مٿس ڄڻ ته آهن چَـتيون.
چڙهي ٿو جڏهن چاهه چِکيا مٿان،
ته سڀ ساعتون ٿي وڃن ٿِيون سَـتيون.
***
غزل
ياد ڪا خوشبو نه آندي، گھاءُ آندو،
درد احساسن مٿان انياءُ آندو.
مَـڻ ڏنا مون توکي سپنن جا سهيڙي،
ساڀيائن جو رڳو تو پاءُ آندو.
تو روّيا جي ڏنا آتش فشان ها!
پوءِ به دل کي مون ڪري درياءُ آندو.
دوستي جُوالا مُکي، لهجا ٻَرن ٿا،
هي زماني آهي ڪهڙو واءُ آندو!!
نيڻ - ٽانڊا، ڄَـــرَ - نگاهون، لفظ - شعلا،
نفرتن ڪيڏو وڏو ڦهلاءُ آندو.
رتّ ڳاڙيندو رهيو هر خواب منهنجو!
پيار تي جو لوڪ آ پٿراءُ آندو.
***
غزل
پن ڇڻ رُت جي ٿي پئي آهي ڏاڍي زرد هوا،
ساهه سڄي کي سيڪاٽي ٿي ڪيڏي سرد هوا.
خوشبو ڇو نه کڻي آئي آ تنهنجي ساهن جِي،
ڪيڏي ڀاسي ٿي اڄ ظالم ۽ بيدرد هوا.
رَتُ جي ڌَپ گُهلي ٿي پيئي اڄ به ڪراچيءَ ۾،
ٿي پئي آهي شهر سڄي جي دهشت گرد هوا.
يا ته اسان جو جوش ويو آ جُهور ڪُراڙو ٿي!!
يا ته گُهلي آ سنڌ سڄيءَ ۾ ڪا نامرد هوا !!!
جهولو توڙي پارو هاڻي اُن سان هلڻو آ،
ڇو ته اڪيلي آهه اها ئي گهر جِي فرد هوا.
***
غزل
رستا ساڳيا، پنڌ به پنهنجا ساڳيا ها،
سالن کان جي منهنجي پيرن جھاڳيا ها.
ساريون چِڪناچُور ويون ٿي تعبيرون،
پٿرن سان مون پنهنجا سپنا واڳيا ها.
ڪاڳر - چُلهه تي، گيتَ - ڪُني ۾، لفظَ وجھي،
پِيڙا - گِيهَه ۾، ٽِچڪائي مون داڳيا ها.
ننڊ کسي ويا، کاٽُ هڻي جي نيڻن کي،
خِيال الائي چور هئا يا ڀاڳيا ها.
رات سموري اُٿلي پُٿلي هنڌ مٿان،
مون سان گڏجي، منهنجا خواب به جاڳيا ها.
***
غزل
نه مون کان ڪا گھڙي هڪڙي ٽَرن ٿا،
اوهان جا خيال ٿي سپنا وَرن ٿا.
نظر تنهنجي ڏيئي جي لاٽ آهي،
مٿان جنهن جي سوين ماڻهو مَرن ٿا.
ڀِرن ٿا ٽهڪ، پوپٽ ٿي چپن تي،
اکين تي سونهن جا منظر ترن ٿا.
پَنو ڀي ڄڻ ته ڪوئي کيت آهي،
اکر ڀِي ڍور هِن جنهن ۾ چَرن ٿا.
جواني کير وانگي ٿي اُڀامي،
سوين احساس، ٿي ٽانڊا ٻَرن ٿا.
کلين ٿي تون ته جذبا اُسّ جهڙا،
پِپِرَ جو ڇانورو بڻجي ٺرن ٿا.
***