نثري نظم
تاريخ جي پنن تان لفظ لڇندي چون ٿا
ته جڏهن به سچ جي صدا جي ڏوھ ۾
زبانون ڪپي هٿن ۾ ڏنيون ويون آهن
ته سوچ ڀڻڪي آهي
۽ ان ڀڻڪ واڪو بڻجي هميشه وڏو طوفان آندو آهي
جڏهن به اڻڄاڻائيءَ جي انڌي گھوڙي تي سوار
بيگاني رياست جي بدمست سپاهين
ڏات کي پنهنجي بي رحم گھوڙن جي سنبن هيٺان
ڪچلڻ جي ناڪام ڪوشش ڪئي آ
ته شعور غلاميءَ جا پنجوڙ ٽوڙي ڀڙڪو ڏئي اٿيو آهي
۽ بدمست سپاهين جون تلوارون پگھاري ڇڏيون آهن.
اتهاس گواهي ٿو ڏئي
ته جڏهن به ظلم جو ڇوهو طوفان
علم ۽ آگهيءَ جي اڳيان آيو آهي
ته قلم جا علم اوچا ٿيا آهن
۽ انهن ڏاڍ جو ڪنڌ نوائيو آهي
۽ ها جڏهن به اتهاس لکندڙ آڱريون ڪپيون ويون آهن
ته تاريخ جي پيشاني تان لفظن جو لهو ڳڙندو رهيو آهي
اها وهڪ هميشه تاريخ جي پيشانيءَ تي اڻ مٽ نشان ڇڏيندي آهي
۽ سچ جي سوڀ جو ڏس ڏيندي آهي.
***