غزل
پاڻ کي اوترو ئي ڊاهيندين.
پيار ۾ نفرتن کي جاءِ نه ڏي،
باھ پاڻي ۾ ڪِئن مِلائيندين!
ٿو لڳي پيار ڏئي پو مون کي،
درد جي ڳاھ ۾ به ڳاهيندين.
تنهنجا احسانَ مون اکين تي رکيا،
مون کي ڪهڙي خبر جَتائيندين!
هٺَّ کي هيٺ ڪر مِٺا ورنه،
پاڻ سان دشمني نڀائيندين.
مان انهي آرزو ۾ تڙپان ٿو،
گل چپن سان ڪڏهن لڳائيندين.
***
غزل
دل جي راهن ۾ جو رليو ناهي،
زندگيءَ سان ڪڏهن مليو ناهي.
بند پِيو آهه هُو ڪتاب جيان،
ڪنهن جي آڏو ڪڏهن کليو ناهي.
هن جي بي رحم رويي جو مون،
سور ڪنهن سان ڪڏهن سليو ناهي.
سو ئي پارس ۽ پارسا ماڻهو،
جنهن کي موقعو ڪڏهن مليو ناهي.
سنڌ تي ڌارِين جون يلغارون،
ڪنهن جو اندر آ جو جليو ناهي.
گُھٽَّ گل کي ڇڏيندِي ڪومائي،
ڇو اڃا واءُ ڪو گھليو ناهي؟
***
غزل
موڪلايئي ته لڙڪن جون لارون هيون،
هٿ ڇڏايئي ته لڙڪن جون لارون هيون.
ٽرين اڳتي هلي، دل جو ڌڙڪو وڌيو،
هٿ لوڏايئي ته لڙڪن جون لارون هيون.
آخري ڀيرو مدهوش نظرن سان جو،
اک ملايئي ته لڙڪن جون لارون هيون.
اڄ ته ورهين کان پو زخم اٿلي پيا،
جيئن نهاريئي ته لڙڪن جون لارون هيون.
تنهنجي وارن ۾ ٺهندو هيو اڄ اهو،
گلُ لتاڙيئي ته لڙڪن جون لارون هيون.
***
غزل
مان ته صدين جو گھايل ماڻهو،
راهن منجھ رلايل ماڻهو.
ڪيئن ٿو ويٺو ڳولي ڦولهي!
پنهنجو پيار وڃايل ماڻهو.
مرڪون ئي مفلوج ويون ٿي،
دل ۾ درد دکايل ماڻهو.
اونداهين ۾ گم ٿي ويو آ،
جيئن ڪو ديپ اجھايل ماڻهو.
لفظن جا تو تير هنيا ها،
ٿي ويو ڪيڏو گھايل ماڻهو.
گل جي خوشبو اوت اندر ۾،
او صحرا مان آيل ماڻهو!
***
غزل
خواهشون ئي سموريون دفن ٿي ويون،
ڄڻ خوشيون ئي سموريون دفن ٿي ويون.
دل جي ويران قبرن ۾ ڇاهي رهيو!
حسرتون ئي سموريون دفن ٿي ويون.
تون هلي ڇا وئينءَ ڏور مون کان مِٺي!
رونقون ئي سموريون دفن ٿي ويون.
غم جي راڪاس واسو ڪيو دل مٿان،
۽ خوشيون ئي سموريون دفن ٿي ويون.
کڙکٻيتا ئي جرڪن ها اوندھ ۾ ڪي،
روشنيون ئي سمورين دفن ٿي ويون.
گل پيرن سان ڪچلي ڇڏيا ڪنهن وري!
ها ڪَليون ئي سموريون دفن ٿي ويون.
***
غزل
دل سان آ ڌڙڪن جو رشتو،
نيڻن سان سپنن جو رشتو.
تو سان اهڙو آهي جهڙو،
چهري سان درپن جو رشتو.
مٽيءَ سان خوشبوءِ جو ناتو،
ساگر سان لهرن جو رشتو.
جيون آکاڻيءَ سان جاني!
گھرو آ دردن جو رشتو.
مرڪن سان سڏڪن جي ياري،
گل سان آ خارن جو رشتو.
***