غزل
مـون به مصلـو گهـريـو خـدا سامـهـون.
جنهن سان جنت جي ڀيٽ ئِي نه ٿِئي،
تنهـنجـو سـپنـو گهـريـو خـدا سـامهـون.
جنهـن به پَـل سنـڌ جِـي جُـڙِي ڌرتـي،
مـون سو لمحـو گهـريـو خـدا سـامهـون.
بُک ۾ پـاهه ٿِـي وَيَـل ٻـالـڪَ،
هِڪـڙو لــولــو گهـريـو خدا سـامهـون.
محبَـتـن جِـي مَهـڪ اچـي جـنهـن مـان،
روپ اهــڙو گهـريــو خـدا سـامهــون.
عشـق جِي آڳ ۾ جَــلــڻ لئه مون،
شـوخُ شـعـلــو گهـريـو خــدا سـامهــون.
***
غزل
ٿڌِي اُس اکين تي پوي ٿِي پرين!
چُمي ياد تنهنجي اچي ٿِي پرين!
الئه عشق جو عينُ ڪئن تو لکيو!
اسان کي ته جرئت نه ٿي ٿِي پرين!
وڇوڙي جا وَڍ ڀي وصالي بڻيا،
مَلم تنهنجي هٿ سان لڳي ٿِي پرين!
اوهان جي اکين ۾ اُداسيءَ کي،
شفق پيار مان اڄ چمي ٿِي پرين!
عجيب آهه چاهت ۾ پل پل بڻيو،
وڇوڙي-ذري ڀي وڻي ٿِي پرين!
الا، ياد تنهنجِي اچڻ سان ئي گهر،
اڪيلِي پڌر تي گهمي ٿِي پرين!
ڏِسِي نيٺ رهبو ته ’رياضت‘ جي دل،
ڪڏهن تنهنجي دل سان ملي ٿِي پرين!
***
غزل
زندگيءَ جي ڪري ڪشمڪش ۾ رهيس،
هـيـڪـلائـي جـي هـونـدي به رش ۾ رهـيـس.
ڳـوٺ جِـي ڇـانــوَ ٿـــڌڙِي رهِــي ســوچ ۾،
پـو به تـنهـنـجـي شهـر جِـي تـپـش ۾ رهـيـس.
مـون وِسـارڻ گُهـريـا خـوابَ خـوشـبـوءِ سـنـدا،
سـاڀـيـا جـي تـڏهـن ڀـي خـلـش ۾ رهـيـس.
پـاڻ کــي پـاڻَ ئـي، سڀ سـزائــون ڏنــم،
تـو سـوا بـي رُخـيءَ جِـي روش ۾ رهـيـس.
ٿــورڙِي زنـدگـي هـئـي جـوانــيءَ جِـــي،
ســا به دردن ڀــرِي، چـپـقـلـش ۾ رهـيـس.
***
غزل
ظلـمتـن جـا شـڪـار ٿـيـا آهـيـون،
ملـڪَ پنهـنجـي ۾ خــوار ٿيـا آهيـون.
اڄ به آهـيـون مُحـب وطـن ماڻهـو،
توڻـي ٻـيـن لئه غـدار ٿيـا آهيـون.
ڪو جهڪائي اسان کي ڇـا سگهنـدو!
ڏاڍَ آڏو تــرار ٿـيـا آهــيـــون.
هـيءَ دنـيــا عـجـيــب تَــر آهــي،
جنهن ۾ چُپ جِي پُڪار ٿيا آهيـون.
سگهه نـئـيـن سـان وطـن جـي حُـب ۾،
گڏجـي خـود مـخـتــار ٿـيــا آهـيـون.
ڪـو به ناهـي ڪُنـڊائـتـو ’رياضت‘!
هٿ هـٿـن منـجهه، يـارَ ٿيـا آهيـون.
***
غزل
ساڳي مات ملِي آ مون کي،
ڪارِي رات اڃا ٻِي ڪهڙِي!
دل جو درد اکين ۾ آهي،
تو سان بات اڃا ٻِي ڪهڙِي!
قيد ۾ هوندي، قيد نه سمجهي،
ماڻهوءَ مات اڃا ٻِي ڪهڙِي!
مان ته وڇوڙي جو پَل آهيان،
منهنجِي تات اڃا ٻِي ڪهڙِي!
جذبن جِي ٻولِي مون ٻولِي،
لُنءَ لُنءَ لات اڃا ٻِي ڪهڙِي!
ڳيچَ ٿِي ڳائي سنڌُ وطن جا،
پڳلِي ڏات اڃا ٻِي ڪهڙِي!
يادِ سرءُ جي چانڊوڪي آ،
سڪ-سوغات اڃا ٻِي ڪهڙِي!
وقتُ رُڪيو ناهي ’رياضت‘ جو،
راهه-نجات اڃا ٻِي ڪهڙِي!
***