غزل
هَلِي به آ سانورا! سڳين جا، گلاب مُرجهائجي رهيا هِن.
هُو تنهنجي درشن جِي آس جو وڻ، ڇڏيو وڇوڙي جِي باهه ساڙي،
اڃا نه ايندين پرين اکين جا، گلاب مُرجهائجي رهيا هِن.
نظر کي ڪنهن پَر قرار ناهي، بهار ڀِي ڄڻ بهار ناهي،
ملڻ جي موسم ۾ ماڻڪين جا، گلاب مُرجهائجي رهيا هِن.
چپن جي آشا ته ٿِي نه پُوري، بدن جون ٽاريون رهيون نه سايُون،
اکين سان توکي ڏِنل چُمين جا، گلاب مُرجهائجي رهيا هِن.
وَنيءَ جي وارن ۾ ڦُولَ مُرڪِي، جڏهن هَنيا تو، اسان هِي ڄاتو،
ته تو سان گهاريل سڀن گهڙين جا، گلاب مُرجهائجي رهيا هِن.
غمن جي رُت ڀِي عجيب رُت آ، جو ٽارِيءَ ٽاريءَ ٽڙڻ کان اڳ ۾،
’جواد‘! هِن دؤر ۾ دلين جا، گلاب مُرجهائجي رهيا هِن.
***
غزل
آس هُن جِي آسرو بڻجي وئي،
ڌرتتيءَ ۾ ڇانورو بڻجي وئي.
درد ٿِي ويا دل منجھان سارا دَفعي،
مرڪ هُن جِي معجزو بڻجي وئي.
گل جيان مهڪي ٿِي هُن جي هر ادا،
خوشبوئن جو قافلو بڻجي وئي.
منظرن پسمنظرن ۾ ٿو ڏسان،
سونهن جو هوءَ سلسلو بڻجي وئي.
رات بجلي بند ٿِي وئي اوچتو،
سارَ هُن جِي سوجهرو بڻجي وئي.
هُن جي آئي زهر جهڙي زندگي،
چاشنيءَ جو ذائقو بڻجي وئي.
جسم جي لئه جان آ هُن جو وجود،
روح لئه هوءَ آجپو بڻجي وئي.
خواب ۾ هُن سان ملڻ ممڪن هُيو،
رات ان لئه رابطو بڻجي وئي.
مُونجهه واري ’جعفري‘ ماحول ۾،
هوءَ جيئڻ جو حوصلو بڻجي وئي.
***
غزل
سالن جا هُوءَ سپنا ساڙي وئي آهي،
منهنجا خط مون آڏو ڦاڙي وئي آهي.
مون کي ئي ڪجهه سمجهائڻ لئه هُوءَ شايد،
پيرن هيٺان ڦُول لتاڙي وئي آهي.
لڙڪن جا سيلاب اُماڻي اکڙين ڏي،
نيڻن جا سڀ خواب اُجاڙي وئي آهي.
آهي شرارت هُن جي شوخ نگاهن ۾،
منهنجي ڪا ڪمزوري تاڙي وئي آهي.
مُرڪن ساڻ وئي پنهنجو جهول ڀَري،
مون کي سُورن ساڻ سلهاڙي وئي آهي.
جَرڪي پئي ٿِي جنهن جي سِينڌ ستارن سان،
منهنجو سَنوريَل ڀاڳ بگاڙي وئي آهي.
اڄ ڪلهه عيد جو چنڊُ ’جوادَ‘ ٿِيو آهين،
هيئن چئي هوءَ عيد ڏهاڙي وئي آهي.
***
غزل
خوبصورت خطا ٿِي رهي آ،
ديد هُن تان فدا ٿِي رهي آ.
وار هُن جا کُلڻ سان هوا ۾،
خوشبوئن جِي سخا ٿي رهي آ.
چال اَپنائي هُن جي هلڻ جِي،
ڪيڏِي چنچل هوا ٿي رهي آ.
دل جي آڳر تي جذبا ٿا جُهومن،
سونهن! تنهنجي ثنا ٿي رهي آ.
هُن اکين سان الئه ڇا پِيئاريو،
منهنجي هستي فنا ٿي رهي آ.
هوءَ جو ’جوادَ‘! مُرڪي مِلي آ،
درد جِي ڄڻ دوا ٿي رهي آ.
***
غزل
زندگيءَ ۾ آ ڪَمِي رهجي وئي،
ڪا ته جيءَ ۾ آ ڪمي رهجي وئي.
عڪسُ پنهنجو هُوءَ کڻي وئي پاڻ سان،
آرسيءَ ۾ آ ڪمي رهجي وئي.
چنڊُ آ حيران هُن جِي دِيد لاءِ،
چاندنيءَ ۾ آ ڪمي رهجي وئي.
مون لِکي هُن جي ثنا، پر هر دفعي،
شاعريءَ ۾ آ ڪمي رهجي وئي.
هُن جي وڇڙڻ بعد ڀِي جِيئان پيو،
عاشقيءَ ۾ آ ڪمي رهجي وئي.
سِرُ ڪَيُم قربان پوءِ ڀِي ٿو لڳي،
دوستيءَ ۾ آ ڪمي رهجي وئي.
هُوءَ مِلي ڪنهن سان مڪمل ٿي وئي،
’جعفريءَ‘ ۾ آ ڪمي رهجي وئي.
***
غزل
تنهنجو چهرو نظر چمي آئي،
منهنجي نيڻن ۾ روشني آئي.
پير منهنجا ته ڌرتتيءَ ٿي چُميا،
گهور ٿيڻ تو تان چاندني آئي.
تنهنجي نازڪ لبن جو جُهونگاريو،
منهنجي شعرن ۾ زندگي آئي.
نانءِ تنهنجي ڪَري ڇڏيم جانان!
منهنجي جيوَن ۾ جا خوشي آئي.
رات برسات جِي ڀِـنَـل رُت ۾،
ياد تنهنجي وَرِي وَرِي آئي.
ايئن لڳي اڄ بهار جِي خوشبو،
ڄڻ ته محبوب جي چِٺي آئي.
مون سان خوابن ۾ ڀي ملڻ اڪثر،
لوڪَ کان هُوءَ لِڪِي لِڪِي آئي.
زندگي سچ ٻُڌاءِ اڄ مون کي،
تنهنجي حصي ۾ ڪا خوشي آئي!؟
’جعفري!‘ انتظارَ، اوجاڳا،
زندگي منهنجي لئه کَڻِي آئي.
***
غزل
تــــو ســــوا ســـچ آ پــــريــــن!
زنــــدگــــــي وِڌوا پــــريــــن!
پــــاڻ لـــئه ڀـــي اوپـــــرو،
ايـــتـــرو تــنـــهـــا پـــريــــن!
چــانـــدنـــيءَ جـــي روپ ۾،
يــــاد جِـــي ورکا پـــريـــن!
لــفــظ ٿـــا مــاڪُـــون ٿِـــيَــن،
لـــفـــظ ئـــي شـــعــلا پـــريـــن!
نـــيـــڻ آئـــيـــنـــا ڏِســــن،
نـــيـــڻ آئــــيـــنــــا پــــريــــن!
ڇــــا اســـان ســمــجهــيـــو هُــيــو،
ڇـــــا اوهــيــن نِــڪــتــا پــريــن!
جــســم ئــي جـــوڙن پــيــا،
روح جــــا رشـــتـــا پــريـــن!
’جــعــفـــري‘ ڄـــڻ ٻــــارڙو،
لـــفـــظ رانــديـــڪــا پــــريـــن!
***