نظم
”او کجين جي شهر واري ڇوڪري“
ڇا خبر توکي حياتي تو سوا،
اڻ ڇهيا ڪي خواب رستن تان کڻي،
اڻ ڏٺي ڪنهن ماڳ ڏي جهاڳي پئي،
ها صدين جا گهاءَ سيني ۾ رکي،
ٻاٽ ۾ تنهن لاٽ لئه تانگهي پئي،
جا وٺي تنهن راهه تي آڻي وري،
جت ملڻ پنهنجو بڻيو اتفاق پر،
ٽهڪ، مرڪون، لڙڪ، دڙڪا، محبتون،
اڻ ڇهيون اڏندڙ چميون احساس جون،
چاهه جا آڇيا گلابي گيت ها،
۽ هوائن جا سنيها بي خبر،
رات جي آغوش ۾ ها ديپ ڄڻ!
ساهه جي ڪنهن تار ۾ سنگيت ڄڻ!
منتظر من تو پسڻ جي جستجو،
همسفر باندي چتائون آس جون،
گڏ جليون مون سان هلي هر موڙ تي،
موت کان اڳ شل مٺي! توکي پسان،
مک ڀري ٻڪ ۾ حسين چهرو چمان،
لڙڪ تنهنجا مان ڪري امرت پيئان،
پر مٺي! خود کي هوا جهونڪو نه چئه،
ساهه ڪوسا، سرد موسم سار ڪجهه،
رات ننڍڙي، اڻ ڳڻيون ڳالهيون ڊگهيون!
گڏ سنڌوءَ سان نانءُ پنهنجو وار ڪجهه،
آ قسم توکي حسين تنهن رات،
آرزو هي آخري آ، اچ وري،
مان اياڻو تون مسيحا، جل پري!
او کجين جي شهر واري ڇوڪري!
او کجين جي شهر واري ڇوڪري!
نظم
” ادي بي بي! ادي پنڪي!“
سُمهينءِ رت جو ڪفن اوڍي،
مٽيءَ جي مهڪ جاڳي ٿي،
شهيدن جو ڇپر ڇا پيو،
ڳڙهيءَ ڳاڙهي ڍڪي چادر،
متل محشر سدا چوڏس،
لکين آواز گونجن ٿا،
حسيني ساز گونجن ٿا،
صدائن جا پڙڏا هِن،
زمين غمناڪ ڀارِي آ،
تتل ڄڻ تيز وارِي آ،
اگهاڙا پير ڦٽجن ٿا،
اکيون پُرسوز پٿراليون،
صدين کان ڄڻ هجن آليون،
متو ماتم وئٖي تنهنجٖي،
سڄو عالم چئي تنهنجي،
اڃا واري آ وارن ۾،
سراپا سُور ڌرتي آ،
اٿن هٿ روز ڪوفي ڏانهن،
يتيمن جا، غريبن جا،
ستايل رهگذارن جا،
گهڙي جنهن پل ڏسن توکي،
ادي بي بي! ادي پنڪي!
کڻي تصوير تنهنجيءَ کي،
روئي سيني جي لايون ٿا،
اچي چهرو، اڳيان تنهنجو،
ملڻ، مرڪڻ، کلڻ تنهنجو،
اسان جي مسڪرايون ٿا،
ڀيانڪ روپ پايون ٿا،
چمي چائنٺ اچئون تنهنجي،
چئون ڇا ڇا، ڏسئون ڇا ڇا،
لڇئون ڪيڏو، ڪڇئون ڇاڇا،
ادا تنهنجا، ابا تنهنجو،
توکي تن جي ستل ڀر ۾،
اکيون ڪٿ سڀ ڏسي سگهنديون،
چميون ماپي نه سگهنداسين،
ڪڏهن ڍاپي نه سگهنداسين،
مگر سر سان ڪفن اوڙهي،
اسان کي هاڻ اچڻو آ،
حقن خاطر، وطن خاطر،
ڀڀڙ ڪنهن باهه پچڻو آ،
رسم تنهنجي رکي جاري،
سدا سر گهور ڪرڻو آ،
سونهاري سنڌ هاريءَ لئه،
ڀٽائيءَ ڀونءِ پياري لئه
اڃا ڪرڻا ڪشالا هِن،
هٿن ۾ ڏس مشعالا هن،
چپن تي تنهنجا نعرا هن،
سوين گوليون، هلن گولا،
زمين بڻجِي وڃي شعلا،
شهيدن جو ڇڏيل رستو،
وٺي واپس نه ورڻو آ،
اڃا اڳتي، اڃا اڳتي،
جتي ڪوفين-قطارون هن،
يزيدي ڪي پچارون هن،
ڪَٽي سي ڪنڌ هلڻو آ،
رسِي منزل نه رڪڻو آ،
وري اڳتي، اڃا اڳتي،
مگر ڪڏهين؟ مگر ڪڏهين؟
اهو هڪ سوال ٽوڪي ٿو،
ڪجي ڇا حال روڪي ٿو،
مليو جو مال روڪي ٿو،
اڃا ٻئي سال! ڀونڪي ٿو،
ڪڏهن بدلا نه ورتاسين،
وڃي آمر سان پرتاسين،
ادي بي بي! ادي پنڪي!
ڪجان به معاف تون ڪنهن کي،
اسان مردن، شهيدن جا،
هميشه کان ئي وارث هُون،
رهيو بس روڄ راڙو آ،
ڪرڻ کان ڪجهه اياڻا هُون،
ادي بي بي! ادي پنڪي!
ڪجان نه معاف تون ڪنهن کي.
ڪجان نه معاف تون ڪنهن کي.
چؤسٽا
حسين غم کي، ڀري ڀاڪر، جيئون ٿا پيا،
اکيون پنهنجون رهن ٿيون تر، جيئون ٿا پيا.
جهان پنهنجو، خدا پنهنجو، چئون ڪنهن کي،
ڏنو مقدر نه آ ڪو گهر، جيئون ٿا پيا.
*
ڀريل ڪشڪول نيڻن جا، اڃا ڳوڙهن جا ڳاڙها رنگ!
ڇڏي پٺتي وڃون ٿا جي، کلي ٽارڻ به ڄاڻون ٿا.
اسان ڏس الوداع توکي، ڪيون ٿا آجيان وانگي،
ٿيا ساڀيان نه سپنا پر، پٿر ڳارڻ به ڄاڻون ٿا.
*
هٿ دعا لئه کڄيل، اُڀ تي نظرون کُتل،
نيڻ ڪشڪول ۾ لڙڪ ڦٿڪن پيا.
سانوڻيءَ جي گهٽا، نيٺ برسي پئي،
اڄ سکيءَ جهول ۾ لڙڪ ڦٿڪن پيا.
*
ٽٽل خواب شيشا نه جوڙي سگهون ٿا،
هوائن جي رخ کي نه موڙي سگهون ٿا.
حياتيءَ جي هر هر پنن کي پٿاري،
فريبي ڪا ديوار ٽوڙي سگهون ٿا.
***