بيت
ڏُک سُک جا لمحا، آهن سڀئي عارضي.
آهي ٻن تارن مٿان، ٽنگيل هڪ چولو،
مٿان نٽهڻ اُس آ، ساڙي ٿو جهولو،
هيٺ آ پاڇولو، اڪيلو ڌرتيءَ تي.
ڪيئن ڍڪيندين سج کي، ڪارن ڪڪرن ۾؟
ڪِرڻا رکندين ڪيئن تون، قابو پهرن ۾؟
ڳوٺن شهرن ۾، داخل ٿيندِي روشني.
رستي ۾ رلجٖي، پرين توکي پارکُو،
من اندر جون ڳالهڙيون، سُورُ سڀئي سلجٖي،
جملن کي جهلجٖي، اَونتُ نه ڏجي عام کي.
ڪنهن کي ڇا ڏَسيان، آهن ڏکڙا ڪيترا؟
آهي منهنجو هينئڙو، امڙِ جيجان مان،
جهليون بيٺِي هان، هيڏيون ڏُک-پهاڙيُون.
واٽ نه سي ڀُليا، اکيون جَن کُلِي وَيُون،
جيوَن جا اکين اڳيان، سارا راز کُليا،
اُتان بيت مِليا، جتي شاهُه ڇڏي ويو.
***
بيت
پنهنجي جيئرٖي جنهن جِي، حاصلتا لائٖي،
ماڻهو ڇَڏن ٿا پَيا، عُمريون وِڃائٖي،
سا ته لِڪل آهي، جنت تَن جي جِيءَ ۾.
ڪاتي ڪاسائيءَ کي، ڪڪڙيون پڃري ۾،
سا ئي واري ۾، جيڪا تورَ تُرِي اچي.
زهر گهرٖي جٖي زندگي، امرت ڏي ان کي،
وندرائي من کي، تازو ٿي تفريح سان.
اُن کان سِوا ’سعيد‘ جي، ڪهڙي ڪَويتا؟
سنڌُوءَ سڀيتا، آهي هُن جي شاعري.
هُونءَ ته مون کي ڪين ها، وقتُ نه ئي ڪا واندِ،
پوءِ به من جي پاندِ، تنهنجي ياد ٻڌي رَهِي.
پوڙهو گهر موٽيو پئي، هيکل سومهياڻِي،
بارش جو پاڻي، گهٽيءَ ۾ بيٺو رهيو.
زهر گهري جي زندگي، امرت ڏي ان کي،
وندرائي من کي، تازو ٿي تفريح سان.
***