غزل
پاڻيءَ تي ليڪا ٿو پائين، ڪيڏو سادو آن!
ٽھڪن جي ھِن سمنڊ ۾ تنھنجا لڙڪ لڙھي ويندا،
ٻوڙن اڳيان ٿو ٻاڏائين، ڪيڏو سادو آن!
بيدردن سان سور سلين ٿو، ٿورو سوچ پرين!
سڀ ڪنھن کي ٿو پنھنجو ڀائين، ڪيڏو سادو آن!
ماڻھو توکي دانَ ۾ ٽانڊا کوڙ کڻي ڏيندا،
ھر ڪنھن اڳيان ھٿ ڦھلائين، ڪيڏو سادو آن!
نيٺ ته ڪاٺيءَ وانگر چڀندو ڪوڙي جي اک ۾،
سچ ڳالھائي ٿو پڇتائين، ڪيڏو سادو آن!
دنياداري ۾ سڀ ڦاٿل ليڪن تون ’مختيار‘!
اکين ۾ اوطاقون ٺاھين، ڪيڏو سادو آن!
***
غزل
محبتن ۽ پيار جي ڏڪار جو شڪار ٿي،
ڪٿي وڃي نه زندگي فرار جو شڪار ٿي.
اٿيون جڏھن به دل منجھان ڪي چاھتن جون خواھشون،
مري ٿڏي تي ئي ويون ڌڪار جو شڪار ٿي.
اوھان جي قربتن جو فيض کوڙ ويا وٺي مگر،
اسان وياسين بس رڳو قطار جو شڪار ٿي.
توھان گلن جي سيج تي سمھي ڏٺي آ زندگي،
اسان ڏٺيسين غربتن جي خار جو شڪار ٿي.
اسان جي درد جو سفر گھڻو ڊگھو آ ٿي ويو،
اچو ته ڪٿ وڃو نه ٿي پڪار جو شڪار ٿي.
نڪر تون ذات مان پرين وڏو پو ھي جھان آ،
ڪِري پيو آن کوھ ۾ قرار جو شڪار ٿي.
اسان جو ديس ڇو رڳو خزان جي آ لپيٽ ۾؟
اوھان به ٿي وڃو نه ڪٿ بھار جو شڪار ٿي.
اداس ٿا رھون سدا، پڇو نه ٿا ته ڇو ڀلا،
انھيءَ ڪري جو پنھنجي وياسين يار جو شڪار ٿي.
***
غزل
ماڻھن جو رجحان بدلجي آھي ويو،
ڳالھين جو عنوان بدلجي آھي ويو.
گوليءَ جي ٻولي ٿو سڀ ڪو ڳالھائي،
دردن جو درمان بدلجي آھي ويو.
وحشت ۾ ويو حيوانن کان گوءِ کڻي،
ڪيڏو ڏس انسان بدلجي آھي ويو!
پئسي گاڏي بنگلي پٺيان ڊوڙ لڳل آ،
خوشين جو سامان بدلجي آھي ويو.
ديپ جلايو پيار کي ڳوليو ڪاٿي آ،
محبت جو امڪان بدلجي آھي ويو.
ڪھڙو خوش ٿيون حال ته ساڳيو ئي آھي،
بس رڳو سلطان بدلجي آھي ويو.
***
غزل
ساري دنيا کان ٻئي بيخبر ٿا رھن،
نيڻ تو لاءِ رڳو منتظر ٿا رھن.
ڪونه مون کي اڪيلو ڇڏن ٿا ڪڏھن،
خيال تنھنجا سدا ھمسفر ٿا رھن.
تو سوا منھنجي ٻولي ڪو سمجھي نه ٿو،
لفظ ۽ لڙڪ ٻئي بي اثر ٿا رھن.
تون جو ناھين ته ويران آ زندگي،
تون جتي ٿي رھين ات شھر ٿا رھن.
تنھنجي اکين ۾ گھوري ڏٺم ائين لڳو،
سونھن جا پيار جا ھت بحر ٿا رھن.
جيڪي تو سان رھن ٿا سدائين اھي،
درد کان، سور کان بي فڪر ٿا رھن.
سچ جي راھ کان جيڪي ڀٽڪي ويا،
ڪونه منزل پڳا، دربدر ٿا رھن.
تن جي ساري حياتي قبر ڄڻ ھجي،
جي رڳو مان ۽ مان جي اندر ٿا رھن.
***
غزل
وڙھون ٿا جنگ جيون جي، انھيءَ فڪرات ۾ گم ٿي،
اسان کي ڪير ڳوليندو، جي وياسين مات ۾ گم ٿي.
افق تان روشني جا گل ساري ڏيھ کي آڇي،
جواني چنڊ جي آخر وئي ھڪ رات ۾ گم ٿي.
خزان ۾ زرد پتي جيان ٽٽي ٽاري مان ڪريو،
محبت جو ڇني ناتو ويو جو ذات ۾ گم ٿي.
وڏو شاعر ته ٿي ويندين، چڱو ماڻھو به ٿي سگھندين؟
ائين ڪم ڪار کان بيزار تون حالات ۾ گم ٿي.
چپن تان لفظ خوشبو ٿي ھلي ’مختيار‘ جو آيا،
وياسين پاڻ کان وسري پرين جي بات ۾ گم ٿي.
***
غزل
اڻپورا ارمان جواني ڳوڙھا ڳالھائن ٿا،
چاندي وار، سھارو لٺ جو، پوڙھا ڳالھائن ٿا.
خوشحالي جا خواب ڏسي ٻئي نيڻ ٿڪي پيا آخر،
جھور ڳچي ۾ غربت جا ھي ٽوڙھا ڳالھائن ٿا.
تنگ ذھن جي خود غرضي جي ڄڻ ته ڪھاڻي آھن،
ھن شھر جا ھي سڀ رستا سوڙھا ڳالھائن ٿا.
پاھ بکن ۾ جاڳي ڪاٽن راتيون گھر جا ڀاتي،
ھاري ويچاري جي گھر جا لوڙھا ڳالھائن ٿا.
نيٺ حُسن مجبور ٿي آخر عشق ڏي ھليو ايندو،
منھنجي ڀر ۾ ويٺل مت جا موڙھا ڳالھائن ٿا.
***
غزل
پيار جي ھڪ دفعو جي چکي ڪو ذري،
ڪو نه ايندس مزو نفرتن ۾ وري.
قرب جو ڪيڏو آھي قحط ٿي ويو!
ڪوئي کولي نه ٿو پنھنجي دل جي دري.
رت دانگيءَ تي ھاڻي ورڻ آ ڇڏيو،
شال ساڃھ اچي، يار موٽي وري!
ڪالھ جيڪو تپيو باھ ۾ لوھ جيان،
تنھن ڇڏي آ تپش برف جان ويو ٺري.
ڪائي رشتن جي ناھي سڃاڻپ رھي،
ديد ٿي وئي ختم، کير پيو آ کري.
پيءُ ٻچڙن کان ورتي حياتي کسي،
اڄ ڇپي آ خبر، ڏيل پيو آ ڏري.
آھي مون لاءِ ڪا درد جي ڄڻ دوا،
تنھنجي نظرن جي آھي ڇا جادوگري!
ڄڻ گلابن مٿان ماڪ پئي ٿي ٽمي،
تنھنجي مرڪڻ جي وسري نه ٿي شاعري.
يار آھي فقيرن جي دنيا عجب!
ڪو نه ھلندي ھتي، ڪنھن جي آ تونگري.
***
غزل
وک وک تي اقرار ڇڏي آ ويو،
يادن جا شھڪار ڇڏي آ ويو.
پاڻ کڻي ويو ساڻ خوشين جون خبرون،
دردن جي اخبار ڇڏي آ ويو.
جنھن بن ڪونه سَريس پئي تنھن کي ھاڻي،
ڪنھن جي ھُو آڌار ڇڏي آ ويو.
ڪير ائين ٻيو توڙ نڀائي سگھندس،
پنھنجا جگري يار ڇڏي آ ويو.
خوشحالي جا خيال کڻي ويو اڏري،
پويان ٻچڙا ٻار ڇڏي آ ويو.
ڌرتي جي گولي ۾ ويو آ گم ٿي،
سارا ھت ڪم ڪار ڇڏي آ ويو.
تون ته سندس ھئين جيءُ جگر ۽ جاني،
توکي به ’مختيار‘ ڇڏي آ ويو.
***
غزل
قرب جو، مرڪ جو ۽ نظر جو نشو،
ڇا ته مون کي ڏئي وئين قھر جو نشو!
سڀ نشا ڄڻ ته اوتي وئين روح ۾،
رات جو، شام جو ۽ سحر جو نشو.
ماڳ تي ڄڻ ته پھچڻ سان آ ويو ٽٽي،
ڇا ته پيارو ھيو ان سفر جو نشو!
شال موٽي اچي ڳوٺ ڏي اڄ پرين!
ڪاش ھن تان لھي ان شھر جو نشو!
مفت ۾ جي پڙھن ٿا انھن کان پڇو،
ڪيڏو اخبار جي آ خبر جو نشو.
وڙھ نه ’مختيار‘ سان ھوش ڪر ٿورڙو،
زندگي آھي ھڪڙي پھر جو نشو.
***
غزل
دور دردن کان، خوشيءَ کي ويجھڙو،
جيڪو آ پنھنجي سکيءَ کي ويجھڙو.
بي جھلي ٿي آ تمنا وصل جي،
ڇو رکيو ٿئي بي رخيءَ کي ويجھڙو.
درد جي آ ٽياس تي ٽنگجي وئي،
ڏس اچي ھت دل ڏکيءَ کي ويجھڙو.
تنھنجي نيڻن جيان ڇڪي ٿي پاڻ ڏي،
مون ڏٺو آ زندگيءَ کي ويجھڙو.
داستان غم سراپا ٿي ويو آ،
جو به آ ٿيو عاشقيءَ کي ويجھڙو.
ڇو اڃا اوندھ رکين ٿو ذھن ۾؟
ڪيڏو آھين روشنيءَ کي ويجھڙو!
***
غزل
ڇا ته آھي شباب چھري جو!
ڄڻ آ ٽڙيو گلاب چھري جو،
ڪو ئي شعلو آ، چنڊ آ، ڇاھي!
يا ڪو ھٽيو نقاب چھري جو.
نينھن وارو نشو لھي ئي نٿو،
ٿورو چکيم شراب چھري جو.
جنھن کان وڇڙيو اھو ئي ٿو ڄاڻي،
ڪيڏو آھي عذاب چھري جو!
سارو جيون گناھ ۾ گذريو،
نيٺ ملندو ثواب چھري جو.
تون آن ’مختيار‘ گم ڪتابن ۾،
مان پڙھان ٿو ڪتاب چھري جو.
***
غزل
وقت نه رھندو آ ھڪجھڙو، مٽجي ويندو آ،
ھلندي ھلندي نيٺ سفر به ڪٽجي ويندو آ.
دل چوندي آ سڀ ڪجھ توکي ھن ڀيري چئي ڇڏبو،
دل ۾ ليڪن ھر ڀيري ڪجھ رھجي ويندو آ.
ھڪڙو سج ٻه پاڇا، شايد تو به ٻڌو ھوندو،
گھرو گھاءُ به ھڪ ڏينھن آخر ڀرجي ويندو آ.
منظر ڌنڌلا ٿي ويندا ھِن ھوريان ھوريان ليڪن،
ياد جي ھڪڙي ڪاغذ تي سڀ لکجي ويندو آ.
ماڻھو ڪيڏو سنگدل آھي سوچيو ٿئي ’مختيار‘!
پنھنجن ويجھن پيارن کي به ڀلجي ويندو آ.
***
غزل
سچ بنا سنسار انڌيرو،
دردن جو آ دل ۾ ديرو.
ڌوڙ کي اڀ ڏي اڇلڻ وارا،
تنھنجو ئي منھن ٿيندو ميرو.
سچ اڪيلو آھي دوست!
ڪوڙ ڪري ويو آھي گھيرو.
تنھنجا خيال وڏاڻا آھن،
مشڪل پنھنجو آھي نبيرو.
ماڻھو ساڳيو ناھي رھندو،
وقت به کائيندو آ ڦيرو.
وڪجي ڀل ڪو وئشيا وانگي،
ڌرتيءَ رھندو مانُ مٿيرو.
باز اکين جا چوڪس ڪيا ٿئي،
ڪيئن بچي پو دل جو ڳيرو.
***