غزل
مون سان گڏ ڪو آيو هو،
يا منهنجو ئي سايو هو!
نيڻ اڃا اُت ڳوليان ٿو،
مون جت خواب وڃايو هو.
هو منهنجو آئينو پر،
اُن ۾ عڪسُ پرايو هو.
گل تان اُڏري پوپٽڙو،
گهاوَ مٿان ڇو آيو هو؟
ڇرڪي من جي خاموشي،
مون ۾ ڪنهن ڳالهايو هو؟
خود کي مون ته ڀُلايو پر،
توکي ڪينَ ڀُلايو هو.
شام اچانڪ ٿي ويئي،
آنچل تو لهرايو هو.
غزل
ڪوئي دانهن ڪري ٿو مون ۾،
آخر ڪير مري ٿو مون ۾؟
ٿو برسات چِٽيان ڪاغذ تي،
۽ آڙاهه ٻَري ٿو مون ۾.
مان جَل چانڊوڪيءَ جو آهيان،
تنهنجو عڪس تري ٿو مون ۾.
سپنو سو خود بي رنگو آ،
جيڪو رنگَ ڀري ٿو مون ۾.
وارَ وکيري شام لٿي پر،
سورج ڇو نه ٺري ٿو مون ۾!؟
غزل
دوست ڇا ٿي ويا!
ديوتا ٿِي ويا.
لڙڪَ جيڪي لڙيا،
آئينا ٿي ويا.
جن نه خود کي لڌو،
رهنما ٿِي ويا.
جيئن اُڏاڻا پکي،
وڻَ دُعا ٿِي ويا.
مون چِٽيا جو زخم،
گُلَ خفا ٿِي ويا.
غمزده ٿو رهان،
غمَ جُدا ٿِي ويا.
غزل
درد جو آسمان آ مون ۾،
هڪُ الڳ ئي جَهان آ مون ۾.
اوچتو ئي ڪڏهن ڪندو ڦهڪو،
جيڪو خسته مڪان آ مون ۾.
روبرو آ يقين جي منزل،
پو به ساڳيو گُمان آ مون ۾.
گُهنج چهري ۾ گهرُ ڪري ويا پر،
يادِ تنهنجي جوان آ مون ۾.
ٿو لِکائي ’رضا‘ اُهو سڀ ڪجھ،
شخصُ جو بي زبان آ مون ۾.
غزل
هي ته ساڳيون ئي صورتون آهن،
آئينن کي ڇو حيرتون آهن!
اهم سڀ ڪجھ آ اڄ جي ماڻهن لئه،
صرف بيڪار محبتون آهن.
هاڻ ڪوئي نه آ هِتي زنده،
بند قبرن ۾ حسرتون آهن.
لڙڪَ ڀي سانڍجان سڀاڻي لئه،
اڄ ئي مرڪڻ جون مهلتون آهن.
پاڻ سان ڀي ’رضا‘ مليو ناهيان،
ٿي ويون کوڙ مُدتون آهن.