وائي
ڏسُ ته چنبيليءَ لام،
جَـــرَ تي ترندي ٿي وڃي!
اوڍي رنگــن جي چُنـي،
مــدهـــوشـــيءَ ۾ شــــام،
جَـــرَ تي ترندي ٿي وڃي!
ڇــولــي، ڇــولــي ٿـي لڳي،
ڪنهن نچڻيءَ جي گام،
جَـــرَ تي ترندي ٿي وڃي!
ٻيڙي هڪڙي ڪاغذي،
سـانــڍي ڪـي پـيـغــام،
جَـــرَ تي ترندي ٿي وڃي!
جَـــرَ تي ترندي ٿي وڃي!
وائي
پاڻ جـهـڙو او سـکـي!
ڪو ته مون کي خوابُ ڏي.
ٿــــــا اُڏامـــــــن دربـــــــــدر،
نيڻ هي ناسي پکي،
ڪو ته مون کي خوابُ ڏي.
ڪالهه سورج کي چيو،
اَڻ ٽِــڙي ســورج مـکــي:
ڪو ته مون کي خوابُ ڏي.
آس – آڳــر ۾ ڇــڏيــــو،
ديپُ مون دل جو رکي،
ڪو ته مون کي خوابُ ڏي.
ڪو ته مون کي خوابُ ڏي.
وائي
جـيــوَن جــــا لــمــحـــا،
مــيــــرا ٿِـــي ويـــا هِـــن!
ڪُوڙي دنيا ۾ رهِي،
مـاڻهــن جــا سـيـــنــا،
مــيــــرا ٿِـــي ويـــا هِـــن!
ڪالهه اُجاريون جن اکيون،
اڄ ســي ئــي سـپـنــا،
مــيــــرا ٿِـــي ويـــا هِـــن!
لفظ ويا ٿي کوکلا،
۽ ڪـورا لـــهـجـــا،
مــيــــرا ٿِـــي ويـــا هِـــن!
ماڻهو، ماڻهو لحد آ،
رشـتــن جـا ڪتـبـــا،
مــيــــرا ٿِـــي ويـــا هِـــن!
تون ٿو آئينا اُگھين،
هِت سڀ جا چهرا،
مــيــــرا ٿِـــي ويـــا هِـــن!
مــيــــرا ٿِـــي ويـــا هِـــن!
وائي
شخصُ ڪو ساهه ۾،
ديـپَ وانـگــي ٻَــريــو.
يــاد ۾ جــو لــڙيــو،
لــڙڪُ اونـــداهه ۾،
ديـپَ وانـگــي ٻَــريــو.
هـــر گھــــڙي درد آ،
دل جي درگاهه ۾،
ديـپَ وانـگــي ٻَــريــو.
ڪيــر گُــذري ويو؟
هـــر پــٿـــــر راهه ۾،
ديـپَ وانـگــي ٻَــريــو.
ديـپَ وانـگــي ٻَــريــو.
وائي
وقت! تنهنجي آرسيءَ ۾،
ڪجھ چِٽو ڏسجي نه ٿو.
مــون اکيــون آهــن وڃــايــون،
تيز تــر ڪنهن روشنيءَ ۾،
ڪجھ چِٽو ڏسجي نه ٿو.
هِن صديءَ مان ٿو نِهاريان،
مان مُڙي پوئين صديءَ ۾،
ڪجھ چِٽو ڏسجي نه ٿو.
ڌوڙ ٿــــي هـــــر ســـــو اُڏامـــــي،
هاڻ جيوَن جي گھٽيءَ ۾،
ڪجھ چِٽو ڏسجي نه ٿو.
ڪجھ چِٽو ڏسجي نه ٿو.