تروينيون
اڃا ڪي عڪس نيڻن ۾،
پراڻين يادگيرين جا.
*
وڇوڙي جِي هوائن ۾،
حياتي بارُ ناهي پر،
الئه ڇو موت ساريان ٿو!
*
ڇڏي وِيو هُو به راهن ۾،
الئه ڪاٿي هُيو وڃڻو،
گهڻو ئي کيس روڪيوسي.
*
ڪتابن ۾ پڙهيم توکي،
ڪيم محسوس ارڏو آن،
وڇوڙي کي به چاهيندين.
*
گلابن ۾ وَسو ٿا پر،
نه ٿَوَ خوشبوءِ جِي ڪا سُڌ،
اوهان رنگين ڪاڳر هو.
***
تروينيون
جِيءُ هر هڪ تازگيءَ سان،
سونهن فطرت جِي پَسي ٿو،
جهنگُ هيبتناڪ ناهي.
*
زندگيءَ جي سونهن ڪيڏي،
اڄ به موسيقيءَ ۾ آهي!
ڳاءِ! وڻ ٽڻ پيار ڪن ٿا.
*
مون گلاب آڇيو اوهان کي،
مرڪَ پَن ڇَڻ جي ڏنِي تو،
پيارُ پِيلو پن به آهي.
*
ورِي ڀُلجي پئِي شايد،
شڪايت دل ڪئي آهي،
اکيون وعدا نڀائن ها.
*
ٿُڏيو تو روح منهنجي کي،
وڇوڙي جي جبل تي هو،
تڏهن کان ناهه سامت ۾.
***