غزل
هوائن ۾ هُلي ويو آ، بدن هِي ڪنهن جي خوشبو جو،
پريشان ڀؤنر هِن سارا، بدن هي ڪنهن جي خوشبو جو!
اکين ۾ کيپ ٿا مُرڪن، وئي مدهوش ٿي دلڙي،
خماريل چنڊ ۽ تارا، بدن هي ڪنهن جي خوشبو جو!
هِنئين تي هِير جو جهونڪو، بَڻي ڪا ياد جي دستڪ،
سنواريل زلف هُو ڪارا، بدن هي ڪنهن جي خوشبو جو!
گهڻو مانوس ٿو ڀاسي، لڳي ٿو روح ۾ رَچيل،
مِٽي جي مهڪ جان پيارا، بدن هي ڪنهن جي خوشبو جو!
نظر جي بي قراري ۽ چپن جي تانگهه ٿي تــڙپي،
چَريا هِن چاهه ۾ چارا، بدن هي ڪنهن جي خوشبو جو!
ڀنل هِن ماڪ سان مُکڙيون، لٿي آ رات چانڊوڪي،
اڙي او پوهه جا پارا! بدن هي ڪنهن جي خوشبو جو!
غزل
اسان جي پياس کي پنڌ جا انوکا ماڳ وئي ڏيئي،
اسان جي طلب ۾ بارش، مگر هوءَ آڳ وئي ڏيئي.
چيوسين ”چنڊ“ کي ٿورو ڪڪر ڪاڪل ڇڏيو ڇوڙي،
کِلي هوءَ کنوڻ جان خوشبو سندا آ ڀاڳ وئي ڏيئي.
اسان لئه هير جو جهونڪو، هئي جا موهه جي موسم،
اسان جي خواب نيڻن کي ازل جي جاڳ وئي ڏيئي.
گُذر جو شام جو ٿيو آ، لٿي آ رات تنهائي،
نظر جي ديد کي هر ڪا پهر آ داڳ وئي ڏيئي.
هئي جا خواب جي صورت، سدا ڪنهن ساز جو نغمو،
اسان جي روح کي ڪيئي نوان سا راڳ وئي ڏيئي.
سَسئي جان پيار پنهنجو ٿيو، سونهان سڀ سوز جا پنڌ ٿيا،
پنهون جي پار جي ساري، حياتي واڳ وئي ڏيئي.
غزل
چَڳون چَڳون ٿي بهار وِکريو،
نظر نظر ٿي خمار وِکريو.
جواني هُن تي لٿي جئين ئي،
ڪَلي ڪلي ٿي نِکار وِکريو.
ڪنول بدن جو ٻکيو ٻَــکن ۾،
چُمي چُمي ٿي پيار وِکريو.
اداس دل تي ڪڪر - وڇوڙو،
مِلي جو مُرڪي غبار وِکريو.
ڪڪوهه ڪامڻ هيون نگاهون،
کڻي ڏٺائين، قرار وِکريو.
هيو ته ڏاڍو اڏول پر ڪيئن،
پَتي پتي جان هو يار وِکريو.
غزل
وڃائي پاڻ کي جانان، وري آ پاڻ ئي ڳوليو،
پڙاڏن جي پٺيان پنهنجو سدائين روح آ روليو.
تَتل واري آ پيرن ۾، مٿان ڪوئي ڪڪر ڪونهي،
اڙي محجوب، او جانان! گهڙي کن زلف ئي کوليو.
ڪٿي آ پاند ڪو آجو، بدن دل جو زخم آهي،
ڏسيو ڪو گهاٽ ڌوٻي جو، جتي ڪنهن دل کي ڇاڇوليو!
ٿِي ڀٽڪي ننڊ نيڻن ۾ ، خمارن جو پتو ڪونهي،
اڙي او دل جي مجذوبي! گھڙِي آغوش ڏي پنهنجو.
بهارن جون بهارون ئي ڪٿي هِن پاڻ ڪي طلبيون،
اسان جي بي قراري کي ملي ڪو چين ئي ٿورو.
وسڻ جي مند ڪٿي آهي، وسن ٿا نيڻ ٿي بادل،
هِنئين جي هيکلائي ۾ جلي جوڳي جيان جيئڙو.
غزل
سونهن جو سحر آ، هوءَ ڇوڪري،
نسورو قهر آ، هوءَ ڇوڪري.
نه ٻوڙي ٿي، نه چاهي تارڻ پئي،
انوکو بحر آ، هوءَ ڇوڪري.
جيون آ ڌرتتي وانگي ۽ ڄڻ،
ڇانوَ آ، ڇپر آ، هوءَ ڇوڪري.
دنيا آ اينٿري اوٿر جيان،
پناهن شهر آ، هوءَ ڇوڪري.
اسان جو نينهن ڄڻ ڪنهن ناو جان،
دريائي لهر آ، هوءَ ڇوڪري.
ڏِيئن جي جاڳ وانگي هيءُ جيون،
پرهه جو پهر آ، هوءَ ڇوڪري.
نظم
”اچين جي جلد آ جانان!“
ڊسمبر آ ويو گُذري،
مٿان آ جنوري آئي،
پرينءَ کي چنڊ تون چئجان!
اسان لئه سرد موسم هِي،
سِياندا آ کڻي آئي،
نِسورو درد موسم هِي!!
پرين کي چنڊ تون چئجان!
ڏينهن کان دل ڏُهاڳيل آ،
نيڻن لئه ننڊ آ آتي،
مگر ڪا آس جاڳيل آ،
پرين ڪا پياس جاڳيل آ.
بدن جي هر ڪلي ۾ ٿو،
بهارن جو بدن ڀٽڪي،
ڇُهائن جي مگر موسم،
ڪٿي آهين، ڪٿي آهين؟؟
پرين کي چنڊ تون چئجان!
هِينئون آ ڀور ٿيو هيکل،
جئين ڪو مور ٿيو هيکل،
تِشنگي ڊيل جان ماندي،
بِرهه جون هِن ڀِٽون ڀوڳيون،
سمونڊن جان سِڪيا آهن،
اسان جا نيڻ ساحل لئه،
پرين تنهنجي ئي پايل لئه،
سماعتون منتظر آهن،
باتيون منتظر آهن!!
پرين کي چنڊ تون چئجان!
هجر جي رات هاڙهي جان،
ڏياٽين جان ٻَريون آهن،
اسان جون آرزو ساريون.
اسان جي دل دمِ عيسى،
صليبن جان رهيو آهي،
اسان لئه درد يادن جو...!
پرينءَ کي چنڊ تون چئجان!
ٿري دل تي ٻَڪر والي،
ڪڪر ٿي تون ڪڏهن ايندينءَ؟
ڇپر ٿي تون ڪڏهن ايندينءَ؟
سِتارن سان سنيهن جون،
مُڪيون هِن کوڙ مالهائون.
پرين پت جهڙ جي موسم آ،
ڇڻڻ تي ڦول هِن سارا،
جدائي بي وڙي موسم،
زهر جان آ ڪَڙي موسم،
اچين جي جلد آ جانان!
اچين جي جلد آ جانان!!