غزل
چاندني ۾ تو خط لکيو هوندو.
بي خوديءَ ۾ مٺي ڪيئي پل تو،
منهنجي تصوير کي چميو هوندو.
منهنجو چهرو به روبرو هوندو،
تو جڏهن آئينو ڏٺو هوندو.
مون پڄاڻان سموري وستيءَ ۾،
ڪيڏو سڏڪن جو قافلو هوندو.
زندگيءَ جي اداس چهري تي،
مرڪ جو تو پَهو رکيو هوندو.
ڪوٺڙيءَ ۾ هڳاءُ پهتو آ،
تو قبر تي ڪو گل رکيو هوندو.
چؤطرف لاش هن پتنگن جا،
ڪو ڏيئو رات ڀر جليو هوندو.
ڪنهن شرابيءَ جي سَئه صدائن تي،
مئڪدي جو ته در کليو هوندو.
بت ۾ زندگي پئي هوندي،
تو جڏهن پيار سان ڇهيو هوندو.
رات ٻوٽي ڇڏيون اکيون هونديون،
ڏينهن آرس ڀڃي اٿيو هوندو.
***
غزل
ساڀيائن بجاء صليب مليا،
هاڻي سپنن جا نيڻ ٻوٽيان ٿو.
دير تائين هي درد جاڳن ٿا،
شوخ لمحن جا نيڻ ٻوٽيان ٿو.
زندگي ڀر اهي ڀٽڪائينديون،
تنهنجي يادن جا نيڻ ٻوٽيان ٿو.
بي رخيءَ جي سبب ٽٽي نه پون،
دل جي درپن جا نيڻ ٻوٽيان ٿو.
منهنجي ڪمري مان اداسي نه اڏي،
در ۽ پردن جا نيڻ ٻوٽيان ٿو.
شعر شعلن جي هٿن ۾ ڏيئي،
سڀني لفظن جا نيڻ ٻوٽيان ٿو.
***
غزل
جو به آهيان مان بي هنر ناهيان،
آھَ آهيان سو بي اثر ناهيان.
زخم ڏيندين ته لڙڪ لاڙيندس،
آدمي آهيان، ڪو پٿر ناهيان.
ڪير ٿو چئي ته پاڪ دامن هان!
ڪيئن چوندس خطا جو گھر ناهيان.
منهنجي اندر ۾ جلي ٿو سورج،
مان ڪو اڌ رات جو پهر ناهيان.
تنهنجي درشن جون دعائون ٿو گھران،
آءٌ مڱتو هان، مُجاور ناهيان.
تنهنجي نيڻن جي پيالن جو قسم،
هوش هوندي به هوشوَر ناهيان.
پيار جي پارِ ڳولجو مون کي،
ڇوته ناهيان، مان ستمگر ناهيان.
***
غزل
عشق جي راھ ۾ ڪاوا ڪيئي،
بيخوديءَ ۾ مگر ڪُڏي ويندو.
ڪائي ڪشتي نه ڪوئي ساحل آ،
تنهنجي نيڻن ۾ ڪو ٻڏي ويندو.
گل جي هنج ۾ ٻه ٽي لمحا،
ترسندو ڀؤنر پو اُڏي ويندو.
هي حياتي آ ڀريل ساغر جو،
رند جي هٿ منجھان لڏي ويندو.
منهنجي آسن کي ڏي نه تيلي تون،
شهر دل جو سڄو ڌڏي ويندو.
***
غزل
درد جي ٽياس تي ٽنگيل آهيان،
جبر جي ٻانهن ۾ ٻکيل آهيان.
ڪنهن سان نفرت ڪيان ته ڪيئن ڪيان!
ڇوته مان قرب جو ڪٺل آهيان.
دشمنن جو سلوڪ هڪ پاسي،
دوستن کان به مان ڏنگيل آهيان.
ڪنهن جي پيرن ۾ ڪچلجي نه وڃان،
وقت جي وڻ منجھان ڇڻيل آهيان.
بارشن بعد ڄڻ ته مان جر تي،
ڪوئي ڦوٽو هان، هڪڙو پل آهيان.
هاڻي مان خواب ٿو ڏسان رنگين،
پيار جي هنج ۾ ستل آهيان.
***
غزل
ڇو جدائي نِير ڏيندي ٿي وڃي؟
درد جي تعزير ڏيندي ٿي وڃي.
تون خماريل نيڻ ٿي ڦيري ڇڏين،
بي رخي ڄڻ جھير ڏيندي ٿي وڃي.
عاشقيءَ جي انتهائن جو قسم!
لڙڪ هي تقدير ڏيندي ٿي وڃي.
هي وڇوڙي جي هوا ڪاٿان گھلي،
ياد لئه تصوير ڏيندي ٿي وڃي.
هر قدم تي پير ٿا وچڙن پيا،
زندگي زنجير ڏيندي ٿي وڃي.
تنهنجي هڪڙي مرڪ آرهڙ ۾ پرين!
ڄڻ ته ٿڌڙي هِير ڏيندي ٿي وڃي.
غرض جي ڪاتي تکي آهي گھڻي،
دوستيءَ کي سِير ڏيندي ٿي وڃي.
***
غزل
درد جِي ناءُ تي تري ويندس،
زندگيءَ ڏي وري وري ويندس.
ڇا ته تيزاب نگاهون تنهنجون!
مان ته هڪ پل ۾ ئي ڳري ويندس.
هڪ دفعو تنهنجي گرم ٻانهن مان،
آنءُ نڪتس ته پو ٺري ويندس.
تلخ لهجن جا تون پٿر نه اڇل،
ڇو ته شيشي جيان ڏري ويندس.
سچ جو زهر ٿو مرڪِي پيئان،
جيئندس مان اگر مري ويندس.
***
غزل
چيم درشن جي لئه هِي ديد مدت کان سوالي آ،
چيائين ڳول صحرا ۾، جو منهنجي اک غزالي آ.
چيم هي سوز ڇا جو آ، چيم هي تڙپ ڪهڙي آ؟
چيائين عشق جي بي چيني تو اندر ۾ پالي آ.
چيم ڇا لاءِ هي دل جو ڏيئو پل پل اجھامي ٿو،
چيائين بي يقينيءَ جي نميءَ سان وٽ آلي آ.
چيم مان ڇو الائي ڌنڌلا چهرا پسان ٿو پيو،
چيائين تنهنجي نيڻن جي اڃا موسم جھڙالي آ.
چيم هي اڃ جنهن مدت کان مون کي اڌ مئو ڪيو آ؟!
چيائين ڪيفيت سا انتظاريءَ جي نرالي آ.
چيم ڇو مانگ ٿي پوري نه ٿِي منهنجي اڃا تائين،
چيائين ڇيد آ جھوليءَ ۾ تنهنجي تڏهن خالي آ.
***