شاعري

ڏاتِ ڏِيئا ٻاريا

هي ڪتاب ڏات ڏيئا ٻاريا لاڙڪاڻي جي 14 شاعرن جي ڪوتائن جو مجموعو آهي، جنهن جو مرتب رياضت ٻرڙو آهي. ڪتاب ۾ سعيـد ميمـڻ، جـواد جعفــري، مختيار سمـون، احسـان دانـــش، روبيـنه ابــڙو، عادل عباسـي، فـياض لـطـيـف، رضـا بـخـــاري، حـبـدار سولنگـي، ساجــد سنـڌي، رضـــوان گـل، ابـرار ابڙو، اقبال کـوکـر ۽ رياضـت ٻــرڙو جي شاعري شامل آهي۔
  • 4.5/5.0
  • 4091
  • 851
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • رياضت ٻرڙو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ڏاتِ ڏِيئا ٻاريا

آزاد نظم

”ماڻهپو ۽ محبت“

آءُ ڳوليون ٻئي...
سي هوائون گھٽائون
۽ پنهنجون صدائون،
جي ٻُرنديون هيون
پاهڻي پنڌ تي،
پنهنجا پيرا هيا
ڇا سويرا هيا
پيار جي رند تي!
۽ جھڙاليون هوائون
جي تنهنجي بدن جي سڳنڌن کي
ميڙي سهيڙي کڻي مون ڏي اينديون هيون،
سرمئي شام ۾ گڏ گذاريل گھڙيون
آءُ ڳوليون ٻئي...
سارا منظر اهي جيڪي موهيندا ها
پيار جا سي پهر ڪاڏي گم ٿي ويا!
ڇا ته شامون هيون هن شهر جون ڪڏهن
پيار ڳالهيون هيون
مڌ ماٽيون هيون
روشنيون روشنيون سارا رستا هئا
پوءِ ڇا ٿي ويو هِنَ شهر کي پرين!
ڪنهن ندوري جي هن کي نظر وئي لڳِي
ڪاڏي وکري ويا ٽهڪ هنَ شهر جا
ماڻهپو نيٺ ڪاڏي هليو ويو پرين!
سارا ماڻهو ڀلا ڪاڏي گم ٿي ويا!
آءُ ڳوليون ٻئي...
ڪالھ جيڪي هوائون ٿي چنچل لڳيون
ساھ کي ٿيون گُھٽن اڄ الائي ته ڇو
ها ڏسان ٿو پيو سو سڃو پيچرو
جيڪو تنهنجا قدم روز چمندو هيو
تون نه آهين مگر تنهنجون يادون اڃا
منهنجي دل ۾ ڏياٽين جيان ٿيون ٻرن،
نيڻ منهنجا ٺرن
جي وڃايل گھڙيون مون کي موٽي ملن
شهر جون رونقون مون کي موٽي ملن
ماڻهپي ۽ محبت کي ڪاٿان پرين!
آءُ ڳوليون ٻئي....
آءُ ڳوليون ٻئي...

***






آزاد نظم

”خواهشون“

زندگي گذري وڃي ٿي،
خواب سڀ وکري وڃن ٿا،
هر دفعي ڪيئي نوان هت سال ايندا ئي رهن ٿا،
شال هاڻي آئيندي جا سال آڻن:
پنهنجي وستين واهڻن ۾،
پنهنجي ڌرتي، پنهنجي سرتيءَ لاءِ،
دردن جي گھڙين بدران،
سکن جون ساعتون ڪي!
ديس واسين لاءِ خوشين جا ترانا!
شادمانا!
ڀونءِ جي بخمل بدن تي،
اڻ ڳڻيا هن زخم جيڪي،
سي وري گلَ ٿي پون شل!
خواب جيڪي ديس جي مارن جي نيڻن منجھ،
ساڀيائن جي لئه،
صدين کان هن ترسيل اُهي،
پورا ٿين شل!
پر نه ڄاڻان ڪيترن ورهين کان،
منهنجي خواهشن جو هت ڳلو ڪپجي رهيو آ،
پل-پکي اڏندا وڃن ٿا،
مُٺ مان وارِي وهي ٿي،
زندگي گذري وڃي ٿي،
خواب سڀ وکري وڃن ٿا...
***






آزاد نظم

”يادون“

برسات رُت ۾ جيئن ڪوئي طوفان
بنا ڪنهن به دستڪ،
درين ۽ دروازن مان ڌوڪي،
اچي ويندو ڪمري ۾ آهي ڪڏهن،
ائين ئي، او پرين تنهنجون يادون به،
اندر جا سڀ در دريون کولي،
دل جي محل ۾ اچي وينديون آهن،
سندم روح ۾ رچي وينديون آهن،
سي يادون، سي واعدا
سي پن ڇڻ جي موسم ۾
ڇڻيل پنن جون ڪي سرگوشيون،
اڄ ڀي ڪنن ۾ ٻُرن ٿيون پيون،
تنهنجي لهجي جي ساري اداسي،
اها شام ناسي،
جا تنهنجي اکين ۾ ڪيئي پل اٽڪي پئي هئي،
اڃا منهنجي اندر ۾ ترسي پئي آ،
اهي پل سارا ها ڪيڏا پيارا!
جي توسان گذاريا هئا، او پرين!
سي سڀئي پل منهنجي ذهن تان اڃا ڀي مٽيا ڪونه آهن
۽ ها تنهنجون يادون به ڄڻ ڪوئي طوفان بڻجي
اڏاري وڃن ٿيون سڃين ماٿرين ڏي،
نه چاهيندي ڀي ڇو اهي تنهنجون يادون،
اندر منجھ ڌوڪي اچن ٿيون،
برسات رت ۾ جيئن ڪوئي طوفان،
بنا ڪنهن به دستڪ،
درين ۽ دروازن مان ڌوڪي،
اچي ويندو ڪمري ۾ آهي ڪڏهن...

***