غزل
نگاهن ۾ بسيرا ها اميدن جا.
انڌيرن ۾ مسلسل هو سفر پنهنجو،
۽ سوچن ۾ سويرا ها اميدن جا.
لغڙ آڪاس تي اڏري رهيا هئا جي،
ٻڌل تن ۾ به ڍيرا ها اميدن جا.
اِنهي طوفان رسمن جي ڇڏيا ڊاهي،
اَڏيا جيڪي آکيرا ها اميدن جا.
قتل ٿيو ڪلهه ڪو واٽهڙو بي درديءَ سان،
سندس ٿيا ٻيرا ٻيرا ها اميدن جا.
***
غزل
اکين ۾ آس جا ڏيئا ٻرن ٿا،
تڏهن وشواس جا ڏيئا ٻرن ٿا.
اچِي ٿي ياد تڙپائي اوهان جي،
جڏهن آڪاس جا ڏيئا ٻرن ٿا.
اسان جو فڪر اونداهون رهي ڪيئن!
سدائين ساس* جا ڏيئا ٻرن ٿا.
اُتي ئي ماڻهپو زنده رهي ٿو،
جتي احساس جا ڏيئا ٻرن ٿا.
هُتي ٿيا کوڙ گڏ منصور هوندا!؟
تڏهن ئي ٽياس جا ڏيئا ٻرن ٿا.
مِٽائڻ قوم سولي ڳالهه ناهي،
اگر اتهاس جا ڏيئا ٻرن ٿا.
***
غزل
وڇوڙي جي جڏهن دونهين دُکي هئي،
اِها اڳواٽ ئي مون کي کُکي هئي.
سَکي سج وانگي جو اڀري گهٽيءَ مان،
نظر هر ڪا بڻي سورج مُکي هئي.
جبل جيڏي محبت هئي پرينءَ جي،
جبل جيڏي سندس ئي بي رُخي هئي.
سدائين منظرن پويان ڊُڪي پئي،
ڪويءَ جي سوچ پياسي ۽ بُکي هئي.
ڪڏهن درياهه جي لهرن نه ڄاتو،
ته سهڻي ڪيترو ڏم وٽ ڏُکي هئي.
***
غزل
ڪو به نه ڄاڻي ڪنهن جي منزل ڪيستائين آ،
هر ڪو جوڙيءَ جوڙيءَ هوندي پوءِ به لڳي تنها.
شال سدائين مُرڪ اوهان جي ويڙهي منجهه رهي،
ڀَلجان پنهنجو جيوَن بڻجي ڳوڙها ئي ڳوڙها.
لفظ سرون ۽ سوچون گارو، هر سِٽ ڀاسي ڀت،
شعر به آهن ڄڻ ڪي جايون، شاعر ڀي رازا.
دير نه ڪر، ها دير نه ڪر، تون جلدي آءُ هلي،
تنهنجي اوسيئڙي ۾ مون سان جاڳن ٿا تارا.
راهه ڏسين ٿو سونَ برابر، پر تون ٻڌ ميان!
جو به ڪريان، آنءُ ڪريان ٿو، تنهن ۾ تنهنجو ڇا!
***
غزل
’گل‘ جي سونهن وڌائي شبنم ’ڳل‘ جي موهيڙي،
ساري جڳ جي تو جوڀن ۾، سونهن سموهي، ڙي!
جيئن ڏنو تو رخ تي پردو ايئن لڳو مون کي،
سج جي روشن ڪرڻن کي آ روڪيو ڪوهيڙي.
جي ٿو ڏاڍ ڏڪائڻ چاهين پنهنجي ڪوِتا سان،
ڏات بڻائي ڪاتيءَ وانگي ڏانوَ کي روهي، ڙي!
عشق-عدالت ۾ اڄ رکبو ڪيس محبت جو،
دل ٿي نڪري ڏوهي يا هي اکڙيون ڏوهي، ڙي!
جو ڪجهه ڀي ڪرڻو ٿي ڪر تون پنهنجي جوڀن ۾،
باقي جيون ڪاٺ جيان ٿي، وقتُ اُڏوهي، ڙي!
هُن کي سامنهن ايندي سوچيم، چوندوسانس مٺِي!
ڀر مان واءَ جيان وئي گذري ڇوهي ڇوهي ڙي!
***
غزل
سار تنهنجي پرين سُر سنگيتن جيان،
هر گهڙي آهي پُرسوز گيتن جيان.
ريتون رسمون هُيون ڄڻ ڪي ڪاتيون تکيون،
پيار پنهنجو وَڍيو آ پپيتن جيان.
سونهن-هرڻيون جيئنِ ڪيترو ڏيهه ۾،
لوڪ نظرون بڻيون يار چيتن جيان.
زندگي وؤڻ جو ڪو فصل ٿي لڳي،
درد پيڙا به زهريلي جيتن جيان.
پيار جي مڌ پيتئي سڄي زندگي،
ڇو اٿئي پوءِ اکيون اڻ-پيتن جيان!
ڪنهن نه ’اقبال‘ ڀُلجي ڪو رستو ڏَسيو،
ڪنهن نه سوچيو ڪڏهن کڙکٻيتن جيان.
***
غزل
زندگيءَ کان تنگ ٿي آهي پيو،
شخص ڪو هاڻي مرڻ چاهي پيو.
دردُ ڀي ڌاڙيل وانگي دوستو!
من - گهر ۾ آ صفا ڪاهي پيو.
ٿو لڳي جيون به سارين جو فصل،
وقت ڀي ڏاندن جيان ڳاهي پيو.
ڪو چرين وانگي ويهي واريءَ مٿان،
ڪنهن جو نانءُ هر هر لکي ڊاهي پيو.
ساٿ سو ئي ڪين مون سان ڏئي سگهيو،
جو ستارا اُڀّ تان لاهي پيو.
ڏيهه ۾ ’اقبالَ‘ جنهن لئه ٿو جيان،
پر اڃا تنهن کي پتو ناهي پيو.
***
غزل
منهنجي دل جي ايئن تباهي ٿي،
جيئن موهن جي بادشاهي ٿي.
سنڌ تو لاءِ جي وڙهيا سُورهَه،
ڪن کي ڦٽڪا ته ڪن کي ڦاهي ٿي.
خيال سان کڻ قدم، ڪرِي نه پوين،
دوست، دنيا به اونهي کاهي ٿي.
ٿو ٻُڌان غير سان گهمين ٿي تون،
دوستي واهه جي نباهي ٿي!
وڃ نه ’اقبال‘ تي کلائي جڳ،
سوچ ڪر سمجهُه، موٽُ، ڏاهي ٿي!
***
غزل
رُت بسنتي گھٽا نه ٿا چاهيون،
ڪجهه به تو کان سوا نه ٿا چاهيون.
مُنهن مبارڪ گَهران ڍڪي نڪرو،
او پرين، حادثا نه ٿا چاهيون.
پيار بدلي ته پيار چاهيوسين،
آٿتون آسرا نه ٿا چاهيون.
جي رُسو ٿا گهڙيءَ جي لاءِ رُسو،
عمر جا فاصلا نه ٿا چاهيون.
دشمني ٿا ڪريو ته دشمن ٿيو،
دوستيءَ ۾ دغا نه ٿا چاهيون.
***
غزل
سوچ ساڳي، خيال ساڳيو آ، پرين!
هيڻو پنهنجو حال ساڳيو آ، پرين!
آنءُ تڙپان ٿو هِتي ۽ تون هُتي،
پاڻ لئه جنجال ساڳيو آ، پرين!
ڪلهه وڇايم راهه ۾ تو لئه اکيون،
اڄ به استقبال ساڳيو آ، پرين!
ٿيون هزارين نفرتون جڳ ۾ مِلن،
محبتن ۾ ڪال ساڳيو آ، پرين!
موسمن جيئن ماڻهو ٿا مٽجي وڃن،
پر اڃا ’اقبال‘ساڳيو آ، پرين!
***
غزل
تنهنجا ناز انداز اندر ۾،
ڇيڙِن ٿا سُر ساز اندر ۾.
نيڻن سان جي نيڻ ملن ٿا،
ڦٿڪن ٿا آواز اندر ۾.
تو سان سُور سمورا اوريان،
ويهُه اچِي همراز اندر ۾.
پِرت ڪبوتر جيئن اسان جي،
ڇو ٿا پاليو باز اندر ۾.
انت نه آهي جيئن سمنڊ جو،
تيئن ئي آهن راز اندر ۾.
***