نظم
”پياسو ساحل“
ڪير ڄاڻي ڪاڪ دل جي،
ننگي پيرين آرزو ٿي،
ڪهڙي پنڌ جا پير ڳولي؟
ڪير ڄاڻي نيڻ ننڊ جا!
خواب ڪهڙي جي سفر ۾،
کوئجي ٿا ڪنهن کي ماڻن؟
ڪير ڄاڻي چَپَ سِپي جان!
ڪهڙي بارش جي بدن لئه،
ايترا بي چين ٿين ٿا!
ڪير ڄاڻي هرڻي وانگر،
دل هٺيلي ڪهڙي تڙ لئه،
ايتري ڊوڙي ڊُڪي آ!
ڪير ڄاڻي سمنڊ ۾ ڀي،
آتيون ٻانهون ساحلن جون،
ايتريون پياسيون رهن ٿيون!
ڪير ڄاڻي هٿ - ريکائون،
ڪهڙي مٽي جو مقدر؟
ڪهڙي نالي ۾ لکن ٿيون؟
ڪير ڄاڻي ڪا چڪوري،
آڌي ٽاڻي ايتري ڇو،
چنڊ لئه بي چين ٿئي ٿي؟
مَنڊ لئه بي چين ٿئي ٿي؟
نظم
”حياتي آ ڪنڊي تي ماڪ جو قطرو“
حياتي آ ڪَنڊي تي ماڪ جو قطرو،
جواني آ گلابي ڪنهن ڪَلي وانگي،
نشيلي آ سراپا نينهن جي موسم،
پهر جو آ سحر سنسار هِي سارو،
قهر جو آ نسورو پيار هِي سارو...
سمندر جان اِڇائن جو سفر آهي،
غضب آ، جو نگاهن جو سفر آهي،
حيراني آ حُسن هِي هير جو جهونڪو،
لهر جان ٿي لُڙهي بي چين هِي دلڙي،
ادائن جي گهٽائن جو سفر آهي،
غضب آ، جو نگاهن جو سفر آهي.
حياتي آ ڪَنڊي تي ماڪ جو قطرو،
سمندر جان اِڇائن جو سفر آهي،
سمندر جان اِڇائن جو سفر آهي!
نظم
”آزادي او آزادي“
سج آ نيزي پاند، او سرتي!
ٿي پيرن هيٺان باهه ٻري،
پنهنجي امرت اوت مان ڏي تون،
ڪو مون کي هڪڙو جام ڀري،
او آزادي، او آزادي...
تنهنجي سنت جي رستي تي،
ٿي جڳمڳ جڳمڳ جوت جلي،
هڪ روشن صبح جي خاطر،
ٿو رات ڏيئي ۾ رَتُ ٻري،
او آزادي، او آزادي...
ڪالهه ڪراڙ ڪنڌيءَ تي ويهي،
جنهن باک جي ساک ٿي شاهه ڏني،
اڄ ڏور انڌيرن جي ڪُک مان،
ٿي وِک وک تي هڪ لاٽ ٻري،
او آزادي، او آزادي...
جنهن وقت به ٿي سر طلب صنم!
لال لهوءَ جو ريج لتاڙي،
ها! اچبو اوچو ڳاٽ ڪري،
پنهنجي امرت اوت مان ڏي تون،
ڪو مون کي هڪڙو جام ڀري،
او آزادي، او آزادي...
نظم
”ڪٿي آ سار کي ساحل“
پوياڙيءَ سج لٿو آهي،
مُهاڻي ناو ڪاهي آ.
هِنئين جي لهر تي تنهنجي،
تري ڪا سار آئي آ.
ڀِنا هِن نيڻ مُکڙيءَ جا،
پَتن تي پياس ٿي تڙپي،
هجر جي راتڙي هيکل،
پئي ٿي ڀؤنر جان ڀٽڪي.
کِڙيو آ چنڊ امبر تي،
ســتـــارا جــڳـــمـــڳـائـــن ٿــــا،
نديءَ کي ننڊ آهي پر،
ڪِنارا ڪجهه ڪَنائن ٿا.
پپر جو پيڙ ٿو سوچي:
مسافر ڪيترا آيا؟
تــمـــنـــا تـــيـــز واچــــــوڙو،
گهڙي ڪنهن پيرڙا ساهيا!
تتيءَ جو پنڌ آ جيون،
پتڻ جو پور هِي لمحا،
وُٺيءَ ۾ واءُ جو جهونڪو،
پاڻيءَ ۾ عڪس چانڊوڪي.
ڏهر ۾ ٿو ڏيئو ٽِمڪي،
ڪٿي آ ننڊ نيڻن کي.
مَسافت دشت هي دنيا،
جوڳيءَ جي جاڳ آ دلڙي.
آئي ڪا هير جو آهي،
چنبيليءَ جي کڻي خوشبو،
لڳي ٿو زلف پنهنجن مان،
ڇڏي ڪا چڳ تو ڇوڙي.
تمنا جون تِکيون لهرون،
ڪٿي آ سار کي ساحل،
وڳي آ روح جي رڃ ۾،
تنهنجي ئي پيار جي پايل،
تنهنجي ئي پيار جي پايل،
ڪٿي آ سار کي ساحل...
نظم
”عجب پورهيت اکيون پنهنجون“
عجب پورهيت اکيون پنهنجون!
عمر پُوري ڪماياسين،
اسان سپنا رڳو جانان!
عجب مجذوب دل پنهنجي!
عجب هِي آجپي ٻانهون!
اوجاڳن جون هڙون ويچي،
خريديون سِين سفر راهون.
قرابت جي عجب دُوري!
غضب احساس قربت جو،
سمندر ۾ سپي پياسي،
سپي ۾ سمنڊ تاسارو.
سُندرتا سانجهه جي پويان،
حياتي ڀر رُليا آهن،
نــظــر جــا نيڻ ٿي پاڳل،
هوائن سان گُهليا آهن.
سدا بي چين ئي رهيو،
بدن خانه بدوشي جو،
سدا سُڳنڌن پٺيان ڀِٽڪيو،
هينئون پوپٽ جيان ماندو.
نه پيرن جو پتو رهيو،
نه راهن جي خبر ڪائي،
اِڇائن جي مسافت ۾،
رهيو بس روح سودائي.
وصل جا ڪي ٻه ٽي لمحا،
هِجر جون هُو ڊگهيون راتيون،
اڪيلائي جي اجگر ۾،
رهيون آٿت رڳو يادون.
نظم
”تون مايا جو موتي آن“
منهنجا نيڻ پيا هِن ٿڪجي،
تنهنجون راهون روز تَڪيندي.
منهنجا پير پيا هِن ڦٽجي،
رڃ - وڇوڙي منجهه رُلندي.
ڪيسين تنهنجي اوسيئڙي ۾،
آس جو ديپ جلايان جيڏِي!
ڪيسين تنهنجي سپنن سان مان،
پنهنجو روح ريجهايان، جيڏِي!
خواب ته ناهين نيڻن جو تون، جنهن کي آءٌ ڀُلائي ڇڏيان!
لُڙڪ ته ناهين پَلڪن جو تون،
جنهن کي آءٌ وهائي ڇڏيان!
تون منهنجي جيون-ٽاريءَ ۾،
ڄڻ ته گلابي گل جان آهين.
تون منهنجي تخيل-ڌرتيءَ تي،
ساڀيا - خواب جيان آهين!
سو ڪيئن آءٌ وِساري ڇڏيان،
تو جنهن منهنجي جيوَن هِنَ ۾،
ڪا جوت جلا جي اوتي آ،
منهنجي حياتي - سِپَ ۾ سانئڻ!
تون ئي مايا جو موتي آن!
تون ئي مايا جو موتي آن!