غزل
هر خوشي مون کان کسِي ٿئي، اي خوشي تو ڇا ڏنو!
زندگيءَ کي، زندگي ڀر، زندگي! تو ڇا ڏنو!
آهه زاري، پنڌ واري، پير ننگا، سج تتل،
لڙڪ لارون، بيقراري، عاشقي! تو ڇا ڏنو!
تو پٺيان توکي وڃائي، مون وڃايو پاڻ کي،
رات ساري، آ انڌاري، روشني! تو ڇا ڏنو!
اک ڪٽوري مئڪدي ۾، مئه پڄاڻان ڪنهن کنئي،
هوش ۾ مئنوش ناهن، مئڪشي! تو ڇا ڏنو!
پيار هو پنهنجو اثاثو، پيار ئي پايو مگر،
جڳ لٽيرو سڀ لٽي ويو، سادگي! تو ڇا ڏنو!
وارَ کولي، وارَ ڪر، هر وارِ خالي وارُ ڇو،
مان به ماندو هان مرڻ لئه، او مَٺي! تو ڇا ڏنو!
سور، سپنا ساڻ ’ساجد‘ سار، سوچون، آسرا،
پين، ڪاغذ، پيٽ خالي، شاعري! تو ڇا ڏنو!
غزل
اوهان ۽ اسان، ڪاغذ جو رشتو،
وساريو متان، ڪاغذ جو رشتو.
اڌوري ڪهاڻيءَ جا ڪردار ٿيا هون،
شروع ٿيو جتان، ڪاغذ جو رشتو.
وري اجنبيءَ جو ڪاغذ مليو،
لکيل هو مٿان، ڪاغذ جو رشتو.
صدين جي مسافت دوري ناهي،
رڳو ٿئي عيان، ڪاغذ جو رشتو.
مليو نانءُ پنهنجي جيون کي آ،
مگر پيار مان، ”ڪاغذ جو رشتو“.
نه ملندي، ملڻ ڀي هر هر ڏيندو،
ڪڏهن ڀي ڪٿان، ڪاغذ جو رشتو.
نه ويساهه ’ساجد‘ رشتي ٻئي تي،
رکيو يار سان، ڪاغذ جو رشتو.
غزل
ابتدا ۽ انتها، فوٽ پاٿ تي.
ڪيترا ٿيا واعدا، فوٽ پاٿ تي.
روز ٿي تخليق وهنجي خون سان،
روز ٿين ٿا حادثا، فوٽ پاٿ تي.
رات آڌيءَ جو ڏسان ٿو مان وري،
گڏ ستل ماڻهو-ڪتا، فوٽ پاٿ تي.
”مون اڪيلي کان نه ٿو ڪٽجي سفر“،
لفظ روئندي ڪنهن چيا، فوٽ پاٿ تي.
پاڻ سان گڏ پنهنجي منزل ٿي ملي،
او مسافر! موت جا، فوٽ پاٿ تي.
سڀ هليا ويا هيڪلا هن پار ڏي،
ساڻ مون سان درد ها، فوٽ پاٿ تي.
وڃ چري! ’ساجد‘ ته وڃڻو هو ويو،
هاڻ تنهنجو ڪير آ، فوٽ پاٿ تي.
غزل
جيءُ ڪيڏو جُهري ٿو بارش ۾،
گرم ڀاڪر گُهري ٿو بارش ۾.
پاڻ شايد وري به ملڻا هُون،
ديپ ڪوئي ٻري ٿو بارش ۾.
ٻار خوش ٿي کلي ڪڏن ٿا پر،
ڪو پکي آ، مري ٿو بارش ۾.
لڙڪ، يادون اڳيان ڪي منظر،
ساهه ٿڌڙا ڀري ٿو بارش ۾.
خوب مون سان نڀائڻ ڄاڻي پيو،
درد واپس وري ٿو بارش ۾.
رات اونداهه ۽ تنهائي آ،
هانءُ ڪيڏو ڏري ٿو بارش ۾.
غزل
گڏ رهون ٿا سدا، تون، مان ۽ خدا،
هڪ بدن ۾ ڪٺا، تون، مان ۽ خدا.
پاڻ هون همسفر، ازلي ابد جا،
ماڳ کان آشنا، تون، مان ۽ خدا.
وقت جي ميز تي مئه هارِي اسان،
رات ٻارنهن وڳا، تون، مان ۽ خدا.
خواب ڀاڪر ڀرڻ لئه آتا مگر،
ننڊ چاهيون نه ٿا تون، مان ۽ خدا.
سوچ دستڪ ڏئي اڄ ڪَن ۾ چيو:
ڪيئن گڏ هُون ڀلا تون، مان ۽ خدا!
ها هوائن ۾ هر هر لکيل ٿا پڙهون،
پاڻ پنهنجي ڪٿا تون، مان ۽ خدا.
ڇو رهي ٿو هي ’ساجد‘ گوشه نشين،
خوب ڄاڻون پيا، تون، مان ۽ خدا.
غزل
چوي ٿي دنيا، گناهه ۾ هُون.
اسان ته تنهنجي نگاهه ۾ هُون.
وٺي هلياسين نه ڪنهن جي آڱر،
تڏهن ازل کان ئي راهه ۾ هُون.
الله پنهنجي اندر ۾ آهي،
اسان به شايد الله ۾ هُون.
ترار ڪر ڀل، اڀي زمانا!
پيار جي خود، پناهه ۾ هُون.
رهيو نه وس ۾ وجود پنهنجو،
الائي ڪنهن جي صلاح ۾ هُون.
جدا غمن کان ڪري نه سگهندين،
اسان ازل کان نڪاح ۾ هُون.
ٿڙيا نه ’ساجد‘ قدم ڪڏهن ڀي،
شمار ڪر ڏس نباهه ۾ هُون.
غزل
ڪنهن ته تحفو ڏنو ڪفن جهڙو،
مون به پاتو وڳو ڪفن جهڙو.
رات ڪاري ملي قبر جهڙي،
ڏينهن ڪوئي لڳو ڪفن جهڙو.
او ستل چنڊ! اڄ به توکي ڏس،
ڪڪر ويڙهي ويو ڪفن جهڙو.
هي سڄو جڳ رنگ تلاشي پيو،
رنگ ڳولي لهو، ڪفن جهڙو.
لاش رت ۾ ٻڏل ڏسن ٿا سڀ،
ڪنهن نه ڪپڙو وڌو، ڪفن جهڙو.
غور ڪر تون به، مان به سوچيان ٿو،
ڪيئن جهنڊو لٿو، ڪفن جهڙو.
ڪجهه ته ’ساجد‘ لکي رکي وڃجان،
ڇڏ نه خالي پنو، ڪفن جهڙو.