خوبصورت غزل نظم ماڻھو،
دل جا سھڻا صفا نرم ماڻھو.
پيار جي مُند ئي عجب آهي،
سرد ماڻھو ڪڏهن گرم ماڻھو.
سنڌ ڌرتي ڏنا زماني کي،
بي بقا با وفا اتم ماڻھو.
ها هوائن جيان وڃن مَٽجيو،
ٿا نڀائن نٿا قسم ماڻھو.
ديس کي ٿا لُٽن لُٽيرن جان،
ٿي چڪا هن هي بي شرم ماڻھو.
انتقامن جي آڳ جلندي آ،
اختلافن ۾ روز گُم ماڻھو.
وحشتن کي حساس ڪئين چئون،
دهشتن جا هڻن ٿا بم ماڻھو.
رات جو پل ”انير“ خاموشي،
سڀ وساري ستا ستم ماڻھو.