چنڊ چمڪيو پئي ائين تارن ۾ هو،
گل مھڪي پيو جئن بهارن ۾ هو.
توکان وڇڙي ڪٿي خوش هيو شخص سو؟
روز راهون تڪي انتظارن ۾ هو.
ڪيڏو سُندر هو منظر انھي ڏينھن جو!
گُل لڳايو تو پنھنجي جو وارن ۾ هو.
زندگي کي هجر ڪرٽ جان ٿو ڪٽي،
تون وئين روح مدفون مزارن ۾ هو.
چاندني رات ڀي بي مزي ٿي لڳي،
هاڻ جيئڻ هيو بس گذارن ۾ هو.
دشمنن دوستن کان پري ٿي ”انير“،
زندگي ۽ اَجل جي ڪنارن ۾ هو.