گل وانگر زخم ٽڙندا ٿا رهن،
آرسي سان عڪس وڙهندا ٿا رهن.
زندگي توکي ڪجي آخر تہ ڇا؟
روز ڏين ٿي گهاءُ وڌندا ٿا رهن.
ديس جي ماحول ۾ ڌمچر متل،
ماڻھو ماڻھو سان لڙندا ٿا رهن.
ڪوئي گذريل وقت آهي ذهن ۾،
ڪي پراڻا خيال کڙندا ٿا رهن.
باغ ۾ هڪڙي ڪِلي آهي ٽڙي،
ڀئنور ڪيڏا روز مڙندا ٿا رهن.
بي هوشن وانگر پيا ماڻھو ”انير“،
ٿاپڙٻندا ۽ ٿڙندا ٿا رهن.