نانگ پالي وڏا ڪياسين پئي،
ڏنگبا ڏنگبا رهياسين پئي.
تنھنجي پٺيان لڳي لڳي سڄڻ،
خوار ڪيڏو اسان ٿياسين پئي.
پوءِ بہ اوندھہ گهٽي سگهي ڪونھي،
ڏيئي وانگر يڪو جلياسين پئي.
وقت کان پوءِ ڇا ملاقات ٿي،
حيرتن ۾ اچي وياسين پئي.
درد آهون دلين جي آڳر تي،
سمنڊ وانگر رڳي ڇلياسين پئي.
چاڪ سيني جا چاڪ ڪو نہ ٿيا،
حسرتن جي مزار بنياسين پئي.
وقت گذري ”انير“ ائين ويو،
پاڻ خاموش بت رهياسين پئي.