ڀروسو زندگي جو ناهي ڪو،
گڏ گذاري پري جي آهي ڪو.
روز ڊهندو رهان پيو آئون،
واقفن مان اچي تہ ٺاهي ڪو.
درد جي دار تي پيو لٽڪان،
اي خدايا زمين تي لاهي ڪو.
سڀ ڄمارون نٽارجن ان تان،
جي ٿو دل روح ساڻ چاهي ڪو.
وقت جي حاڪمن سان جنگ ڪري،
ديس لاءِ سينو ”انير“ ساهي ڪو.