ٽيڙو
پڻ ڇڻ وانگر ٿي ويس،
جيون آ سنسان۔
٭
هاڻي موٽي آءُ،
تڙپي تو لاءِ جيءُ ٿو،
ڪيسين سھان ايذاءُ۔
٭
محشر جھڙي مُند،
پل پل آهي ڀوڳنا،
گهيري ويئي ڌُنڌ۔
٭
سپنا جوڀن وارا،
پئجي ويئي چاندي،
وار اڇا ٿيا ڪارا۔
٭
اکڙين ناهي ننڊ،
تنھنجي روز اُڪير ٿي،
مون تي پڙهي منڊ۔
٭
آ پرديسي عيد،
وسري ويا سينگار ٿم،
تو لاءِ آتي ديد۔
٭
مجنون ۽ فرهاد،
عشق ڪيا هن ڪيترا،
ڏاها سڀ برباد۔
٭
توکان وڇڙي آنءُ
ڳرندو آهي ميڻ جان،
دل جو ڪورو ٿانءُ۔
٭
آهيان سارو چاڪ،
توکان پوءِ اُجڙي ويا،
دل جا آهن ٿاڪ۔
٭
تون ئي منھنجو گيت،
تو بن آهيان هار جان،
توسان منھنجي جيت۔
٭
سارن توکي نيڻ،
تنھنجي سِڪ ۾ هرگهڙي
ائين ڳرن جيئن ميڻ۔
٭
رات اُداسي چنڊ،
پل پل اٿلي ياد جو،
منھنجي دل ۾ سمنڊ۔
٭
غربت آ ناسور،
ماڻھو ماڻھو ڀوڳي ٿو،
جيون کي مجبور۔
٭
خوشبو خوشبو رات،
ڀاڪر بوسا پيار جا،
ٿي وئي جهٽ پرڀات۔
٭
دل جي وڻ تي ياد،
ڪنھنجي وڇڙڻ جي گهڙي
ڪنھنجي حيات برباد۔
٭