وَر وڪڙ زندگي جا خواب ٿي پيا،
تو کان وڇڙي اُداس سڀ گلاب ٿي پيا.
پاڻ جو سادگي کي بنايو رفيق،
شهر جا ماڻھو ارڏا نواب ٿي پيا.
چاندي رات ۽ ساٿ تون ڀي هئين،
پل جمالا ٿيا پل شباب ٿي پيا.
مفلسي جي وبا ڇا ٽٽي مون مٿان،
اجنبي غير وافق جناب ٿي پيا.
ڪجهہ نراسائي وڌندي وئي ”انير“ جي،
عشق جي ڀاڳ ۾ بس عذاب ٿي پيا.