شوق پنھنجو نيٺ پاري وئين هليو،
گور• ۾ مونکي سمهاري وئين ھليو.
اک سندو ڳوڙهو سڪي ئي ڪونه ٿو،
هانءُ تي تون هجر هاري وئين هليو.
ڀاڳ جي بس پاند ۾ ٽانڊا ھئا،
پاند ڏي تون واءُ واري وئين هليو.
پاڻ ساحل تان وري واپس وئين،
سمنڊ ۾ مونکي اتاري وئين هليو.
ڪونه هئي منهنجي کرڻ جي مند پر،
مند منهنجي کي تون کاري وئين هليو.
قيد زلفن ۾ رکين ھا ھو چڱو،
تون ڪري ’آزاد‘! ماري وئين ھليو.
•