جانان ڪجهه ته ڪُڇاڻي ڏي،
پنهنجي هٿ جو پاڻي ڏي.
اي رب تنهنجي در تي هان،
مونکي هاڻ وراڻي ڏي.
موکي مٽ اگهاري ڏي تون،
ڪا ته شراب پراڻي ڏي.
کوڙ سڙيو هان سورن ۾ مان،
سورن کي ته پڄاڻي ڏي.
پيار ڪيون ’آزاد‘ مري ٻئي،
اهڙي ڪا ته ڪهاڻي ڏي.
•
شاعري
اکين جا پنڌ
آزاد مري سنڌ جي نوجوان شاعرن ۾ هڪ ڄاتل سڃاتل ۽ مقبول شاعر آهي.. سالن جي سفر هن جي لفظن کي اهڙي مڻيا ڏني آهي، جنھن کيس پختي شاعر جي روپ ۾ نروار ڪيو آهي. هن وقت هو سانگهڙ جي بھترين شاعرن ۾ شمار ٿئي ٿو. ھن ڪتاب ۾ سندس غزل ۽ نظم شامل آھن.
- 4.5/5.0
- 26
- 3
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- آزاد مري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران
- مهاڳ : چنڊ لاهي رکان ڪٽوري ۾
- هي دلين جو پنڌ آھي
- منفرد منزلون
- شاعريءَ جي آسمان جو ستارو
- هٿڙا کڻي
- پنهنجي پاران
- غزل
- اسان عاشقي جي ڊگهي رڙ منجهان،
- دل ڌار لڇي منهنجي اک ڌار ٻري آهي،
- اکڙيون ساڻيون توڏي آيون،
- هٿڙا کڻي دعائون ويڙھي رکي ڇڏيان ٿو،
- وقت پنهنجو تون وار پورو ڪر،
- اکّ جو آگم وڏو،
- زندگي! بيخبر ڪٿي آهين،
- اھڙيون هيون بلائون سمجهي سگهيس نه آئون،
- تنهنجي در تان تڙيل ماڻهو ڪهڙو هوندو،
- ڇهڻ سان به ڇا لاءِ ڇلين ڇو نٿي،
- شوق پنھنجو نيٺ پاري وئين هليو،
- منهنجي دل جا نازڪ رستا،
- نيري ندي ۾ ھوندي آلاڻ ۾ ڪٿي هان،
- نڪتو نيٺ وڇوڙو نڪتو،
- تو مٿان جي وارجي پئي هي حياتي،
- آغاز اهڙو آهي،
- حال کي هن حال تائين لاهجي،
- نظم گنگنايون غزل گنگنايون،
- نه رستو نه منزل نه ئي راھَ باقي،
- غم غزل جو روپ ڌاري آ لٿو،
- درد کي دربدر ڪري ڏسجي،
- مون تي ڪوئي ڄار ويو اڇلي،
- خودڪُشيءَ جي خيال مان نڪري وياسين،
- پير ويا آهن ڊهي سج اڀرڻ کان اڳي،
- ڀلا خوشي ڪا نصيب ٿي پئي،
- دل جي دلبر در تي تون هئين، مونکان ڇا لئه پرتي تون هئين،
- الفت جي ادارن ۾ ڪو شخص ٿيو گم آ،
- آزاد زندگي جو هڪڙو ئي فسانو آ،
- دلبرن کي دلبريون ناهن وڻيون،
- طبيعت تار ٿيندي ٿي وڃي ھو،
- رڳن ۾ جوالا ٿي ٿيندي وڃي،
- سَڀئي رَازَ وَيڙَهي رَئَي ۾ رَکيائين،
- جڏهن کان راڄ راڻي ٿي وئي آ،
- دل ڌار ٻڏي آهي اک ڌار ٻڏي ويندي،
- چانِهن جو چڪر آهي کنڊ ڌار کڻي اچجان،
- وقت ڪنهنجو يار ناهي،
- اوهان ساڻ ملبو نئين سال ۾،
- رات جو ڪي فرد جاڳي ٿا پون،
- وڏي ڇنڊڇاڻ ۾ آهيان،
- سمنڊ ڪناري هڪڙو هوڙو بيٺل هو،
- ايندي ايندي دير ته ٿيندي،
- ٿورو ڌيان ته تون ڌر مون ۾،
- محبّت محبّت محبّت ڪجي،
- ڪنهن جي خوابن ساڀيان ماڻي،
- چاهه چولي مٿان ۽ ٽڪون پيار جون،
- سمورا پنڌ سوکا هن اکين جا پنڌ اوکا هن،
- درد به اھڙا نڪتا سائين،
- دکي حياتي بهار ڀانيم،
- چڪ چمين ۾ چس ڪٿي آ،
- ڪونه پريون پئي آيون اڀ تان،
- ٿيندا آهن جيئن نمازي؟
- وقت ويري به آ وقت قاتل به آ،
- من سان توکي ويٺو ساريان،
- تنهنجون ڪجهه تصويرون آهن مون وٽ آهن،
- وقت تي سُرهاڻ تون آن،
- روز پيو ٿو درد ڌرتي مان ڄمي،
- ڌرتي سرتي ساھَ سمائي جيئان ٿو،
- ڀاڪر مونکي پائيندين يا هٿ ڏيندين،
- عيد ايندي ۽ وري ويندي هلي،
- مرڪ جاني ته پو موڪلائي وٺان،
- اوھان جي دڳن تي نگاهون رکي،
- تنهنجي جاڳ اکين کي جهاڳيو،
- هن جو ٽوڙيو ڌار نه ٿياسين،
- اک ڀي هوريان هوريان برسي پئي آهي،
- سڙي ٻري ٺري پئون،
- اچين ها ته اک جون انائون وڃن ها،
- ڪنهن کي ڀاڪر، پائي ملجي، ڪنهن کي عيد مبارڪ چئجي؟
- ڇو ڌڪين ٿي ڏور تون مان پيار هان پاسي ۾ رک،
- هڪڙو هلڪو چڪ لڳو ۽ ڪاوڙجي پئين،
- هن مُڪي تصوير آ پازيب جي،
- مرڪ جا ايئن مڻ ته آڇيندي نه ڪر،
- توسان منهنجو پيار آهي ڇا ڪجي،
- تنهنجو ڀاڪر ڀرڻ آ وڏو معجزو،
- هجر آهي وفائون کائي ٿو،
- چمين تي بندشون به ڇو اوهان جون رنجشون به ڇو،
- ڪنهن جي دل ۾ رھيس ڪنهن وساري ڇڏيو،
- سر آھيان مان نسري پوندس،
- اک جا ڳوڙها ڪير ٿو ڄاڻي،
- مونکي مون مان ميڙي رکجان،
- سنڌو جو ڇوڙ تو ۾،
- جانان ڪجهه ته ڪُڇاڻي ڏي،
- نينهن ۾ نکري رنگ ڪيوسين،
- پيار ڪٿائون ڪونه کپن ٿيون،
- ڳوڙهو ڳوڙهو ٿي ته ڇڻي پيو،
- اُلڪا اُلڪا عيد اسان جي،
- گهر گهر ۾ هي ھوڪو ھوندو،
- خاموشي سان وقت گذاريون ڇا ته ڪيون،
- مٺي جي ڀرسان ڀٽن جون ڳالهيون،
- اکين جا ٿيا اڱڻ آلا،
- رت پنهنجو اسان آ ولوڙيو گهڻو،
- مندر جي ڪنڊ ۾ ڏيئن کي ٻاري هلي وڃي ٿي،
- اسان ڏي وڇوڙو وڏو تيز آيو،
- پنهنجي سيني تي ڪنهن هن سمهاريا نه پڇ،
- گلاب چونڊيم ته خار اٽڪيا،
- پرڀرو پرڀرو ٿو رهين،
- وک وک تي هي گهايل ماڻهو،
- نظم
- هڪڙو ڳل آ سيوهڻ تنهنجو
- محبت ناچڻي ديوي
- سونھن کي ڀاڪر
- سور ٿو سوري
- لاڙ جهڙي
- ڀاڳ ڪري پيو
- ٻاگهل ٻائي
- عشق جي امانت
- اچ ڀاڪر ۾ توکي
- ايڏو به وڻين ڇوٿي
- قصو آ نرالو
- اڃارو روح
- وڇوڙو
- ٿڙان ٿو مان
پنهنجي هٿ جو پاڻي ڏي.
اي رب تنهنجي در تي هان،
مونکي هاڻ وراڻي ڏي.
موکي مٽ اگهاري ڏي تون،
ڪا ته شراب پراڻي ڏي.
کوڙ سڙيو هان سورن ۾ مان،
سورن کي ته پڄاڻي ڏي.
پيار ڪيون ’آزاد‘ مري ٻئي،
اهڙي ڪا ته ڪهاڻي ڏي.
•