پنهنجي سيني تي ڪنهن هن سمهاريا نه پڇ،
درد پنهنجا نه پڇ درد ڌاريا نه پڇ.
آهي پنهنجي حياتي ڊگهي ڪا ڪٿا،
پنهنجي هينئڙي تي ڪنهن مڱ ڏاريا نه پڇ.
پاڻ معطر تڏهن کان ٿياهون مري،
وار ڪنهن ها اسان جا سنواريا نه پڇ.
عشق حضرت اسان جي اندر ۾ رهي،
هانءُ جيرا جگر ڪئين ٻاريا نه پڇ.
مان هان ’آزاد‘ هُو پر ته مجبور هو،
واعدا پنهنجا هن ڇو نه پاريا! نه پڇ.
•