ڌرتي سرتي ساھَ سمائي جيئان ٿو،
سونهن سموري سنڌ اکين سان پيئان ٿو.
منهنجي من ۾ محشر آهي ڀل ته هجي،
هن کي ڀاڪر پائي هر هر ڦٿڪان ٿو.
هن جا نيڻ اسان کي گهائي اُڏري ويا،
هن جي يادن ۾ مان هر هر وچڙان ٿو.
مان ته اڪن کي پنهنجا درد سڻايان ٿو،
پاڻ اڪن سان روئان سڏڪان مرڪان ٿو.
پاڻ مري ’آزاد‘ رهي ھي ڀايان ٿو،
خالي اڏندڙ پن وانگي ڄڻ کڙڪان ٿو.
•