پيار ڪٿائون ڪونه کپن ٿيون،
هاڻِ وفائون ڪونه کپن ٿيون.
کوڙ اڃان ڏي زخم نوان تون،
روڪ! شفائون ڪونه کپن ٿيون.
هاڻِ ته پن ڇڻ پنهنجي ڪنڌ ۾،
ڇانءَ گهٽائون ڪونه کپن ٿيون.
تون ته پري آن توبن سهڻا،
ڪي به دعائون ڪونه کپن ٿيون.
پنهنجو سجدو آهي مٽيءَ کي،
ٻيون ته عطائون ڪونه کپن ٿيون.
هاڻِ سمورو ٿر ته سڙي پيو،
گرم هوائون ڪونه کپن ٿيون.
ٿي ته خطا ’آزاد‘ مري پيو،
ھاڻ خطائون ڪونه کپن ٿيون.
¨