قصو آ نرالو
خوابن جي دنيا جو اهڃاڻ آهين،
حقيقت جي ڏِسبي ته تون پاڻ آهين.
مرڻ جا ڄمڻ جا قصا ڇا ٻڌايون،
ٿيا ڪيترا هِن حصا ڇا ٻڌايون،
ڪبيون ڪي جي ڳالهيون ته تڪرار ٿيندا،
۽ مرندا هي ماڻهو ته آزار ٿيندا،
عجب زندگيءَ جو قصو آ نرالو،
کڻون ساھُ ٿا پر وڏو آ ڪشالو،
اسان جي ڪهاڻين جي ڇنڊ ڇاڻ آهين،
تون خوابن جي دنيا جو اهڃاڻ آهين،
حقيقت جي ڏِسبي ته تون پاڻ آهين.
اچي تنهنجي پيرن جهڪائي ھي سرڙو،
ڪا معافي به گهربي ۽ هٿڙا به ٻڌبا،
سڄا ڏوھَ پنهنجا قبولي به ڇڏبا،
اڳيان نيڻ تنهنجي هي کولي به ڇڏبا،
مڃائي پرين پو وري ساڻ کلبو،
جي چوندين ته ڀاڪر ٻٽا پائي ملبو،
هي دنيا کي ڏَسبو اسان ساڻ آهين،
تون خوابن جي دنيا جو اهڃاڻ آهين،
حقيقت جي ڏِسبي ته تون پاڻ آهين.
غمن ۾ گذارا ڪجن ڪيستائين،
لڪي ڪي اشارا ڪجن ڪيستائين،
هلي آءُ هاڻي ته سرعام ملجي،
پلي پاڻ کي پاڻ ڪيڏو ته پلجي،
هي ڪاوڙ ڀلي پيو ته سنسار کائي،
اٿي پئون زمانو ڀلي خار کائي،
اسان جي حياتي ۾ سرهاڻ آهين،
تون خوابن جي دنيا جو اهڃاڻ آهين،
حقيقت جي ڏسبي ته تون پاڻ آهين.
•